Geneza
August Comte jest uznawany za najważniejszą postać w gronie filozofów pozytywizmu. Jego wczesne wykłady spisane w sześciu tomach ujawniają wiele cech później rozwijającego się systemu Comte’a. Wykłady dotyczą rozważań filozofa, prowadzonych w latach 1830-1842 i zostały wydane w języku francuskim. W Polsce książka znana jest pod tytułem: Metoda pozytywna w szesnastu wykładach w tłumaczeniu Wandy Wojciechowskiej dokonanym w latach 60.
Nowa filozofia
August Comte był jednym z tych teoretyków, którzy dali podwaliny całej filozofii pozytywnej, zwanej później „pozytywistyczną”. Jej najbardziej charakterystycznymi cechami były: agnostycyzm (odrzucenie spekulacji i metafizyki w imię doraźnych i konkretnych źródeł poznania); indukcja (w nauce najważniejszy miał być eksperyment, na podstawie którego definiuje się zjawiska); empiria (fakty doświadczalne jako przedmiot poznania) i praktycyzm filozofii (miała być nauką wykorzystywaną w życiu codziennym przez przeciętnego człowieka).
Metodologia
W swoim dziele Comte wyjaśnia na czym polega różnica między filozofią dawną, a współczesną – chodzi przede wszystkim o dążność do odsuwania poszukiwań przyczyn tzw. pierwszych, jako bezowocnych. Filozof nie zaprzeczał, że istnieją fakty niedostępne w sposób empiryczny ludzkiemu doświadczeniu. występujące w sferze irracjonalnej, ale mimo tego propagował skupianie się na kwestiach sprawdzalnych fizycznie. W ten sposób centrum filozofii francuza stanął się człowiek i jego otoczenie.
Teoria społeczna
Filozof był również autorem opracowania nowej teorii rozwoju społecznego, następującego w trzech krokach:
- faza teologiczna (to czego człowiek nie umiał pojąć rozumowo, tłumaczył sobie działaniem sił nadprzyrodzonych)
- faza metafizyczna (zjawiska niepojęte wyjaśniał sobie pojęciami abstrakcyjnymi i spekulacjami)
- faza pozytywna (gdy człowiek tłumaczy świat za pomocą faktów, całkowicie odrzucając metafizykę)
Ta ostatnia faza była przez niego oczywiście uznawana za najlepszą i najbardziej skuteczną.
Klasyfikacje
Comte dokonał także podziału nauki z uwagi na stosunek do faktów. Były to więc nauki konkretne oraz nauki abstrakcyjne. Jako pierwszy zdefiniował także pojęcie socjologii jako nauki o człowieku. Nieco później podzielił ją na statystykę i dynamikę.