Ludwik Węgierski jako król Polski - konflikty, regencja, namiestnictwo

Stosunek do rządów Ludwika Węgierskiego podzielił polską elitę na jego zwolenników, złożonych głównie z małopolskiego możnowładztwa oraz przeciwników, skoncentrowanych przede wszystkim w Wielkopolsce. Wkrótce okazało się, że Ludwik nie zamierza wykonywać nawet symbolicznych gestów pojednawczych wobec Wielkopolan. Insygnia królewskie, które według pierwotnych ustaleń nowego króla z wielkopolską elitą miały znaleźć się w Gnieźnie, ostatecznie zostały wywiezione na Węgry, gdzie monarcha przebywał na stałe. W Polsce władzę sprawowała regencja, na której czele stała matka króla – Elżbieta Łokietkówna. W połowie lat 70. regentka opuściła jednak kraj na skutek konfliktu pomiędzy jej węgierskim otoczeniem a krakowskim mieszczaństwem. W 1378 roku namiestnikiem Ludwika w Królestwie Polskim został Władysław Opolczyk. Wkrótce jednak, pod presją Wielkopolan, odwołano go ze stanowiska. Jego następcą był m.in. Zygmunt Luksemburski – mąż Marii – córki Ludwika Węgierskiego.                                                                                              

Jednym z zasadniczych celów polityki wewnętrznej Ludwika w Polsce było zapewnienie sobie przychylności polskich elit, dzięki której mógłby zrealizować nadrzędny cel, czyli zagwarantowanie praw do sukcesji polskiego tronu swoim córkom. Mając to na uwadze sprawująca rządy regencyjne Elżbieta Łokietkówna przywracała małopolskiemu i wielkopolskiemu rycerstwu dobra ziemskie skonfiskowane przez Kazimierza Wielkiego. Król zabiegał również o poparcie mieszczaństwa, nadając mu rozmaite przywileje. Najważniejszym przywilejem dla szlachty był tzw. przywilej koszycki z 1374 roku.