List do Filipian to list autorstwa św. Pawła. Został napisany najprawdopodobniej w latach 56-57, czyli w okresie uwięzienia Apostoła w Efezie. Inny pogląd umieszcza powstanie listu między rokiem 61 a 63 (uwięzienie rzymskie).
Adresatami listu są mieszkańcy miasta Filippi w Macedonii, do którego św. Paweł przybył podczas swojej drugiej podróży misyjnej. Kościół ten Apostoł darzył wyjątkową serdecznością. Jedynie od Filipian św. Paweł przyjmował bez wahania zasiłki pieniężne. W liście umieszcza podziękowania za wsparcie m.in. finansowe (Flp 4,10-19).
List do Filipian, w przeciwieństwie do innych listów św. Pawła, nie zawiera rozwiniętej części dogmatycznej. Sporą część listu Apostoł poświęca sprawozdaniu ze swojej działalności i wynurzeniom osobistym.
Równocześnie podobnie jak w innych pismach Paweł walczy z dyskusjami na temat autorytetu i wymagań Tory. Przestrzega wiernych przed powrotem do judaizmu (Flp 3,1-16). Św. Paweł wspomina swoją przeszłość jako faryzeusza i głosi, że wszystko co kiedyś było dla niego zyskiem, teraz uważa „za śmieci” (Flp 4-8). Nie liczy się już Prawo, ale pozyskanie Chrystusa, gdyż On jest najwyższą wartością. Apostoł ponownie występuje przeciwko obrzezaniu (ten wątek znajduje się także w Liście do Galatów, Efezjan, Kolosan, Tytusa):
My bowiem jesteśmy prawdziwie ludem obrzezanym - my, którzy sprawujemy kult w Duchu Bożym i chlubimy się w Chrystusie Jezusie, a nie pokładamy ufności w ciele. (Flp 3,3)
Z treści listu wyróżnia się fragment o ogołoceniu Chrystusa (Flp 2,6-11). Być może był to hymn przedpawłowy. Owo ogołocenie, o którym pisze Apostoł, polegało na wyrzeczeniu się zewnętrznych przejawów chwały Boskiej przez Syna i przyjęciu natury ludzkiej razem ze związanymi z nią cierpieniami. Tym samym św. Paweł podkreśla boskość Chrystusa i jego istnienie przed wcieleniem.
List kończy się podziękowaniami za okazaną pamięć i pozdrowieniami.