List św. Judy to list autorstwa Judy Tadeusza, który był jednym z Dwunastu Apostołów, bratem Jakuba Młodszego, a także krewnym samego Jezusa. Pismo powstało pomiędzy 62-67 r. List adresowany był do gmin judeochrześcijańskich.
Św. Juda ostrzega chrześcijan przed bliżej nieokreślonymi ludźmi, którzy oddawali się rozpuście, przywołując przykład sądu nad ludem Sodomy i Gomory. Nawiązania do Starego Testamentu w tym krótkim (jednorozdziałowym) liście są liczne, ze względu na żydowskie pochodzenie chrześcijan, do których Juda kierował swoje pismo. W ten sposób Apostoł usiłował zachęcić wiernych do walki o wiarę i zapobiec przejęciu złych obyczajów.
W liście św. Juda wzywa wiernych do modlitwy w Duchu Świętym. Poleca, aby pełni miłości oczekiwali miłosierdzia Jezusa Chrystusa.
Apostoł cytuje Księgę Henocha (Jud 1,15), która nie należała ani do kanonu Septuaginty, ani do kanonu Biblii Hebrajskiej. Z tego powodu niektórzy starożytni pisarze kościelni odmawiali uznania Listu św. Judy za natchniony. Sobór Trydencki uznał jednak pismo Judy za księgę świętą Nowego Testamentu.