W katolickiej nauce społecznej za podstawową strukturę rodziny uznawane jest małżeństwo rozumiane jako związek kobiety i mężczyzny. Małżeństwo może być zwarte wyłącznie za zgodą obu stron, przy czym Kościół podkreśla, że twórcą małżeństwa jest sam Bóg, a instytucja małżeństwa zawdzięcza swoją trwałość zrządzeniu boskiemu. Do charakterystycznych cech małżeństwa należą: całkowitość, jedność, nierozerwalność i jedność oraz płodność. Należy przy tym podkreślić, że Kościół odrzuca poligamię oraz tzw. „wolne związki” (w tym związki homoseksualne) jako zaprzeczenie pierwotnego Bożego zamysłu.
Rodzina chrześcijańska jest wspólnotą wiary, nadziei i miłości. Nazywana jest Kościołem Domowym oraz instytucją Bożą. Rodzina chrześcijańska jako komunia osób odzwierciedla komunię Trójcy Świętej. Ponadto w katolicyzmie porównuje się jej działanie w dziedzinie prokreacji i wychowania do stwórczego działania Boga Ojca. Powołaniem rodziny chrześcijańskiej jest zatem ewangelizacja i misja.
Rodzina w katolickiej nauce społecznej jest uważana także za podstawową komórkę życia społecznego; stanowi jego centrum. Biorąc pod uwagę jej znaczenie dla pomyślnej sytuacji całego społeczeństwa, wspólnota polityczna ma obowiązek szanować ją i wspomagać, aby mogła podejmować wszystkie swoje zadania.
Kościół podkreśla, że zarówno dzieci, jak i rodzice, mają swoje obowiązki. Wśród obowiązków dzieci na pierwszy plan wysuwa się szacunek do rodziców (tzw. cześć synowska), którego domaga się czwarte przykazanie „Czci ojca swego i matkę swoją”. Szacunek ten przejawia się w uległości i posłuszeństwie: Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom we wszystkim, bo to jest miłe w Panu (Kol 3, 20). Kościół podkreśla także, że dorosłe dzieci powinny czuć się odpowiedzialne za swoich rodziców i w miarę możliwości powinny one okazywać im pomoc materialną i moralną. Szacunek i wdzięczność należy okazywać także pozostałym członkom rodziny (m.in. rodzeństwu, dziadkom).
Wśród obowiązków rodziców na pierwszy plan wysuwa się wychowanie moralne i formacja duchowa dzieci. W ognisku rodzinnym powinna panować czułość, przebaczenie, szacunek, wierność i bezinteresowna służba. Na rodzicach spoczywa odpowiedzialność za dawanie dobrego przykładu swoim dzieciom, a także zadanie ewangelizowania. Rodzice powinni wprowadzać swoje dzieci w tajemnice wiary i w życie Kościoła oraz uczyć, że wymiary duchowe życia człowieka stoją wyżej niż wymiary stricte materialne.
Obowiązkiem rodziców jest również wprowadzanie dzieci w solidarność i odpowiedzialność wspólnotową. Kościół katolicki zaznacza także, że to do dorastających dzieci należy prawo wyboru zawodu i stanu życia, a ich prawa powinny być chronione przez systemy prawne.