Personalizm chrześcijański to kierunek w filozofii współczesnej, który stał się podstawą dla rozwoju katolickiej nauki społecznej. Stanowi on pogłębioną refleksję nad koncepcją osoby ludzkiej. Określany jest także jako humanizm integralny bądź teocentryczny.
Personalizm chrześcijański wyrósł na gruncie krytyki gospodarki kapitalistycznej, cywilizacji burżuazyjnej i wartości mieszczańskich, które opierały się prymacie posiadania, a nie na samej osobie ludzkiej. W tych warunkach personalizm chrześcijańskich stanowił swojego rodzaju protest przeciw poświęcaniu jednostki w imię takich wartości jak naród bądź klasa społeczna, a także przeciw zyskowi rozumianemu jako najwyższa wartość.
Za twórców personalizmu chrześcijańskiego uważa się wybitnych katolickich filozofów – Jacques Maritain (1889 – 1973) i Emmanuel Mounier (1905 – 1950). Obaj w swoich rozważeniach wskazywali na nadrzędną wartość osoby ludzkiej, jej godności i wolności. Owa godność wynika z faktu, że człowiek został stworzony przez Boga i przez Niego – jako jedyne stworzenie – obdarzony duszą. Wolność natomiast jest tym, co powinno człowieka prowadzić do Boga.
Sam personalizm chrześcijański nie jest kierunkiem jednorodnym i obejmuje różne nurty. W każdym z nich podkreśla się jednakże szczególną rolę i wartość osoby ludzkiej ze względu na nią samą, uznając ją nie tylko za biologiczny i historyczny byt, ale przede wszystkim taki, który wykracza poza naturę i poza historię. Personalizm zawiera w sobie przekonanie o nieskończonej wartości człowieka oraz podkreśla osobistą indywidualność; wielu personalistów interesuje się także filozofią dziejów.
Personaliści podkreślają, że świat doczesny powinien być zorganizowany tak, aby jednostka w nim żyjąca mogła rozwinąć swoją osobowość. Przy czym ta samorealizacja możliwa jest tylko wtedy, kiedy zwróci się ona ku Bogu. Rozwój osoby ludzkiej jest nie tylko jej celem, ale celem całego życia społecznego, gdyż dopiero tam, gdzie uznaje się wartości osobowe, takie jak wolność, godność, mogą zrodzić się struktury społeczne.
Personalizm chrześcijański miał duże znaczenie dla postanowień II Soboru Watykańskiego oraz dla sformułowania współczesnej koncepcji praw człowieka w ujęciu Kościoła katolickiego. Filozofia ta była bliska papieżowi Janowi Pawłowi II oraz ks. Józefowi Tischnerowi.