Prawo magdeburskie i prawo lubeckie

Prawo magdeburskie było jedną z odmian niemieckiego prawa miejskiego. Wzorowano je na zwyczajach prawnych obowiązujących w Magdeburgu. W XIII wieku zwyczaje te upowszechniły się w nowo lokowanych miastach na ziemiach polskich. W Polsce prawo magdeburskie występowało w dwóch wariantach: chełmińskim (od Chełmna nad Wisłą) i średzkim (od Środy Śląskiej). Charakterystyczną cechą miast lokowanych na prawie magdeburskim jest prostokątny plac rynkowy.

Inną odmianą niemieckiego prawa miejskiego było prawo lubeckie, wzorowane na prawie nadanym Lubece w 1226 roku. Prawo lubeckie, obok prawa magdeburskiego, było jedną z odmian niemieckiego prawa miejskiego. Najczęściej stosowano je w miastach nadbałtyckich. Miasta lokowane na prawie lubeckim często nie posiadały centralnego placu handlowego. Zamiast tego funkcję rynku spełniały w nich szerokie ulice.