Mity w starożytnej Grecji

Mity, w podstawowym znaczeniu tego słowa, to opowieści o sakralnym charakterze, mówiące o bogach, ludziach i herosach. W antycznej Grecji były one przekazywane z pokolenia na pokolenie drogą ustną lub literacką. Zbiór mitów to mitologia. Słowo „mit” pochodzi od greckiego mythos, co oznaczało „opowiadanie” lub „słowo”. W mitologii greckiej można wyróżnić cztery zasadnicze rodzaje mitów:

1. mity o pochodzeniu, dzielące się na:

a) kosmogoniczne, których przewodnim tematem jest powstanie świata (mit o wyłonieniu się świata z Chaosu)

b) teogoniczne, dotyczące pochodzenia bogów (np. mit o narodzinach Ateny), 

c) antropogeniczne, mówiące o stworzeniu człowieka (np. mit o Prometeuszu),

2. mity o bogach (np. mit o Demeter i Korze),

3. mity o herosach (np. mit o Heraklesie),

4. mity o tragizmie ludzkiego losu (np. mit o Syzyfie).

Mitami nazywano również objaśnienia znaczeń obrzędów religijnych. W mitach, których głównymi bohaterami są ludzie, kluczową rolę odgrywa fatum - zależność ludzkiego losu od boskich wyroków. Mity pełniły istotną funkcję poznawczą (dotyczącą jednak wiedzy niesprawdzalnej empirycznie) i religijną. Dawały odpowiedzi na ważne pytania dotyczące praw natury, miejsca człowieka w świecie, ludzkiego losu, śmierci, a także relacji pomiędzy ludźmi i bogami. Mity bywały krytykowane przez filozofów (np. Platona), którzy uważali je za bezpodstawne. Postulowali, aby miejsce mitologii zajęła filozofia – rozumowe i empiryczne badanie rzeczywistości. W kontrze do tego podejścia już w starożytnym świecie greckim proponowano, aby mity odczytywać nie dosłownie, lecz alegorycznie, traktując je jako metaforyczny przekaz najważniejszych prawd o człowieku i naturze.