Wiara w Jezusa
Wiara chrześcijańska jest oparta na osobie Jezusa Chrystusa jako Syna Bożego, Zbawiciela i Odkupiciela wszystkich ludzi. Nauka o Nim stanowi centrum katechezy Kościoła Katolickiego oraz innych wyznań chrześcijańskich. W teologii dział zajmujący się osobą Jezusa Chrystusa to chrystologia.
Jezus wymaga od człowieka wyboru – albo stanie za Nim, albo przeciwko niemu:
Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć swe życie, straci je. a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. (Mt 10,37-39)
Osoby, które nie wierzą w Jezusa zostaną potępione:
Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego. (J 3,18)
Wiara w Jezusa to przede wszystkim wiara w Jego prawdziwe Wcielenie i w Jego Zmartwychwstanie.
Jezus Chrystus
Samo imię Jezusa z hebrajskiego oznacza „Bóg zbawia”. Tym samym wyraża zarówno Jego boską naturę, jak i zawiera cel posłannictwa, którym jest zbawienie. Imię to zostaje mu nadane już przy Zwiastowaniu przez Archanioła Gabriela: Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus (Łk 1, 31). W Liście do Filipian można przeczytać, że imię Jezusa jest „ponad wszelkie imię” (Flp 2, 9).
W Nowym Testamencie Jezus wielokrotnie zostaje określony tytułem Chrystus – „Mesjasz”. Samo słowo „Mesjasz” z hebrajskiego oznacza „namaszczony, pomazaniec” i pojawia się na kartach Starego Testamentu jako obiecany przez Boga wybawca Izraela, którego przyjście będzie oznaczało koniec cierpień Narodu Wybranego. Samego przymiotnika masziah ("namaszczony") używano także na oznaczenie króla czy kapłanów.
Wyczekiwany Mesjasz jako wyzwoliciel narodu miał być królem z rodu Dawida. Nowy Testament uznaje za owego króla Jezusa Chrystusa. Tym samym przydomek „Chrystus” stał się imieniem własnym Jezusa.
Wszystkie modlitwy liturgiczne w Kościele katolickim kończą się sformułowaniem: Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa.
Chrystus - Pan ( Kyrios)
W Nowym Testamencie określenie „Pan” obejmuje już nie tylko Boga, ale także Jezusa Chrystusa. W ten sposób podkreślono, że jest On kimś więcej niż człowiekiem, że jest samym Bogiem. Jezusa tytułuje się „Panem” również w najstarszym wyznaniu wiary, czyli Składzie Apostolskim.
Syn Człowieczy
Wyrażenie to pojawia się wielokrotnie w Księdze Ezechiela na oznaczenie osoby słabej i śmiertelnej (tzn. proroka). Można je odnaleźć także w Księdze Daniela i występuje tam jako określenie postaci z nieba: Patrzałem w nocnych widzeniach: a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego (Dn 7, 13). Jezus wielokrotnie używa tego określenia w stosunku do siebie w kontekście swoje działalności, życia, śmierci, zmartwychwstania oraz powtórnego przyjścia. Kościół w pierwszych wiekach preferował jednak tytuł „Syn Boży” czy „Chrystus”. Później tytuł pojawił się w nauczaniu Kościoła, ale w kontekście człowieczeństwa Jezusa, a nie boskości.
Słowo
W Ewangelii św. Jana, a ogólniej w teologii Janowej, Chrystus zostaje nazwany Logosem, czyli Słowem. Słowem odwiecznym i Słowem Bożym, przez które „wszystko się stało” i które „stało się Ciałem i zamieszkało między nami”. Chrystus jest także określany u Jana jako światłość, która pokona ciemność (J,8).
Chrystus Pantokrator
Panokrator z języka greckiego oznacza „Wszechwładca, Pan Wszystkiego”. W ten sposób określa się królewskie przedstawienie Chrystusa, zazwyczaj z rękami złożonymi w geście błogosławieństwa. Jest to podkreślenie pozycji Chrystusa jako najwyższego Pana całego wszechświata.
Relacja Chrystus – Bóg Ojciec
Jezus jest nazywany prawdziwym obrazem Bożym: On jest obrazem Boga niewidzialnego - Pierworodnym wobec każdego stworzenia (Kol 1, 15). Sam o sobie Jezus mówi: Ja i Ojciec jedno jesteśmy (J 10,30).
Kościół naucza, że Chrystus jest współistotny Ojcu. Tylko On może doprowadzić człowieka do Boga Ojca, a tym samym tylko przez wiarę w Jezusa ludzie mogą uczestniczyć w życiu Trójcy Świętej.
Chrystus jest również określany jako Pełnia Bożego objawienia. Kościół głosi, że podstawowe objawienie zakończyło się wraz z Wniebowstąpieniem Chrystusa i czasami apostolskimi. Teraz należy oczekiwać na ostateczne objawienie czyli powtórne przyjście Jezusa (paruzję). Objawienie Chrystusa nazywa się chrystofanią.
Znak Chrystusa
Jezus na żądanie znaku przez faryzeuszy odpowiedział, że Jego znakiem jest znak Jonasza:
Plemię przewrotne i wiarołomne żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku proroka Jonasza. Albowiem jak Jonasz był trzy dni i trzy noce we wnętrznościach wielkiej ryby, tak Syn Człowieczy będzie trzy dni i trzy noce w łonie ziemi. (Mt 12, 38-42)
Symbole Chrystusa
We wczesnym chrześcijaństwie popularne były dwa symbole Chrystusa: ryba i napis IHS.
Ryba, ponieważ w języku greckim jej zapis to: ICHTHYS. Z liter tego wyrazu chrześcijanie wyprowadzili wyznanie wiary - Iesou Christos Theou hYios Soterion, czyli Jezus Chrystus, Boży Syn, Zbawiciel.
Z symbolem IHS sprawa jest bardziej skomplikowana. Jego pierwsze zastosowanie sięga VII wieku, kiedy napis znalazł się na monetach Justyniana II. Jedna z interpretacji mówi, że jest on skrótem imienia Jezus, czyli gr. Iesous, które w efekcie procesu latynizacji przekształciło się w „Ihsous”. IHS bywa rozwijany jako Iesus Hominum Salvator” („Jezus, Zbawiciel człowieka”) . Skrót IHS w swojej wizji przed bitwą na moście mulwijskim zobaczył Konstantyn Wielki i w tych okolicznościach jest on rozumiany jako „In hoc signum vinces” („W tym znaku zwyciężysz”).