Wiara w Boga
Szczególny charakter godności ludzkiej polega na powołaniu człowieka do łączności z Bogiem. Człowiek jest zaproszony do rozmowy z Bogiem już od chwili narodzin: istnieje on bowiem tylko dlatego, że stworzony przez Boga z miłości jest zawsze z miłości zachowywany, i nie żyje w pełnej zgodności z prawdą, jeżeli w sposób wolny nie uzna tej miłości i nie odda się Stworzycielowi.
(Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 19)
Wiara w Boga jest dla człowieka czymś naturalnym, gdyż człowiek jest istotą religijną. Można tłumić pragnienie Boga i buntować się przeciwko Niemu, jednak wówczas nie uda się nikomu zaznać szczęścia i prawdy. Bóg nieustannie wzywa do siebie każdego człowieka, a każdy człowiek jest powołany, aby Go poznawać. Poznanie Boga następuje przez Jego dzieła. Zatem Boga należy szukać w świecie oraz w nas samych, bo w rzeczywistości jest On niedaleko od każdego z nas. Bo w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy (Dz 17,27-28).
Tym, co czyni ludzi wyjątkowymi pośród innych stworzeń jest dusza, a dusza ma początek w Bogu. Nie bez znaczenia jednak jest rozum ludzki. Kościół naucza, że nie tylko wiara nie kłóci się z rozumem, ale wręcz to zdolności rozumu pozwalają Boga poznać. Niemniej jednak ludzkie skłonności do ufania zmysłom czy wyobraźni sprawiają, że sam umysł nie wystarczy. Dlatego Bóg się objawia, a człowiek – aby go poznać – musi to objawienie przyjąć, dzięki czemu uniknie błędu i uchwyci prawdę. Wiara jest odpowiedzią na objawienie, jest odpowiedzią, którą człowiek daje Bogu i jest równoznaczna z posłuszeństwem i poddaniem się Jemu. Wzorami dla wierzących są Abraham (nazywany „ojcem wszystkich wierzących”) oraz Maryja.
Ludzkie poznanie Boga jest jednak ograniczone, bo można Go poznać na tyle, na ile się objawił. Bóg zawsze pozostaje tajemnicą, gdyż podobieństwo człowieka do Boga nie oznacza, że jesteśmy Jemu równi. Ta nieuchwytność sprawia, że również język nie jest w stanie wyrazić natury Boga. Wszelkie słowa, których ludzie używają, są nieadekwatne. Stąd mamy dwa sposoby radzenia sobie z tym problemem – dwa rodzaje teologii. Teologię negatywną, której zwolennicy twierdzą, że o ile nie potrafimy językiem wyrazić czym Bóg jest, to potrafimy z pewnością powiedzieć, czym Bóg NIE JEST. Z kolei w teologii pozytywnej, choć podkreśla się, że nasze kategorie poznawcze i narzędzia którymi dysponujemy są niewystarczające, to jednak dopuszcza się również mówienie czym Bóg JEST, z przekonaniem, że nasze stwierdzenia mogą być prawdziwe. To drugie podejście jest charakterystyczne dla Kościoła – można mówić o Bogu, ponieważ każde stworzenie jest w pewien sposób podobne do Boga, a przede wszystkim człowiek, który został stworzony na Boże podobieństwo.
W religii katolickiej wiara w Boga to nie tylko wiara w Boga Ojca, ale we wszystkie trzy osoby stanowiąc Trójcę. Zatem jest JEDEN BÓG, ale trzy osoby boskie pomiędzy którymi istnieje realna różnica. Aby ową różnicę zaznaczyć stosuje się metodę przydzielania konkretnego przymiotu tylko jednej z osób boskich. Zatem poniższe atrybuty są przypisywane Bogu – Ojcu, choć w rzeczywistości są wspólne Bogu jako Trójcy.
Atrybuty Boga
Doskonałość
Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski (Mt 5, 48). Bóg jest najdoskonalszą z istot. Oznacza to, że nie ma On żadnych braków, a Jego doskonałość jest dla człowieka celem i wzorem.
Wszechwiedza
Bóg jest wszechwiedzący. Nie mówcie więcej słów pełnych pychy, z ust waszych niech nie wychodzą słowa wyniosłe, bo Pan jest Bogiem wszechwiedzącym: On waży uczynki (1Sm 2,3). Oznacza to, że posiada On całkowitą wiedzę o świecie oraz o każdym