Mojżesz zaś rzekł Bogu: „Oto pójdę do Izraelitów i powiem im: Bóg ojców naszych posłał mię do was. Lecz gdy oni mnie zapytają, jakie jest Jego imię, to cóż im mam powiedzieć?” Odpowiedział Bóg Mojżeszowi:„ JESTEM, KTÓRY JESTEM”. I dodał: „Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was”. Mówił dalej Bóg do Mojżesza: „Tak powiesz Izraelitom: JESTEM, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba posłał mnie do was. To jest imię moje na wieki i to jest moje zawołanie na najdalsze pokolenia.
(Wj,3,13-15)
Jestem, Który Jestem
Bóg objawił Mojżeszowi na górze Synaj swoje imię. Ujawniając je, Bóg pozwala się poznać i staje się dostępny człowiekowi jako Istota, która ma swoją tożsamość. Jednak imię „Ja Jestem, Który Jestem” jest tajemnicze, tak samo jak tajemnicą dla ludzi jest Bóg. Dlatego z jednej strony w Księdze Wyjścia dochodzi do ujawnienia imienia, ale z drugiej do uchylenia od jego objawienia i Bóg pozostaje „Bogiem Ukrytym” (Iz 45,15). Wydarzenia na górze Synaj sprawiają, że Pan staje się bliski ludziom, a równocześnie zwracają uwagę na problem języka człowieka, który nie jest w stanie Boga nazwać.
Bóg, który mówi o sobie „Jestem, Który Jestem” jest Bogiem Jedynym. Tylko On Jest, nie ma żadnych innych bogów. On JEST nieustannie, nie podlega zmianie ani historii: Ty zaś jesteś zawsze ten sam i lata Twoje nie mają końca (Ps 102,28). Jako Byt, którego nie dotyczy upływ czasu i żadna przemiana, musi być Pełnią Bytu, zatem i doskonałości. Tylko On może powołać inne byty do istnienia, dlatego Ten, który objawia się jako „Ten, Który Jest” jest Stworzycielem i Panem dziejów.
W Nowym Testamencie również Jezus mówi o sobie jako o Tym, który Jest: Rzekł więc do nich Jezus: Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że JA JESTEM i że Ja nic od siebie nie czynię, ale że to mówię, czego Mnie Ojciec nauczył (J 8,28). Chrystus bywa też w greckim przekładzie Biblii tytułowany Kyrios, czyli imieniem własnym Boga, które pojawia się w Starym Testamencie. Kyrios to grecki odpowiednik hebrajskiego Adonai (Pan).
Imię Boga
Jahwe to najpopularniejsze imię Boga, pochodzące od czasownika hebrajskiego „być”. W Piśmie Świętym występuje w formie tetragramu JWJH. Żydzi przestali wymawiać boskie imię w okresie powygnaniowym ( V-IV w. przed Chr) ze względu na szacunek do Boga, dlatego w judaizmie używa się tytułu Adonai (z hebrajskiego: Pan) zamiast Jahwe. Podobna praktyka obowiązuje w Kościele katolickim na mocy decyzji papieża Benedykta XVI z 2008 r.
Niektóre wyznania i grupy religijne utrzymują, że imię Boga to „Jehowa”. W oczach Kościoła nie jest to jednak imię właściwe, gdyż powstało z połączenia wyrazów Jahwe i Adonai w okresie renesansu.
W Starym Testamencie Bóg określany jest także przez różne imiona rodzajowe np. El, Elohim czy Eloah, które oznaczały w języku hebrajskim istotę boską. Były używane również przez inne ludy semickie i nie zawsze dotyczyły Boga – Jahwe.