Prorok Joel (hebr: „Jahwe jest Bogiem”) żył i działał najprawdopodobniej w Jerozolimie pod koniec V w. przed Chr. Jego Księga została zredagowana ok. 400 r. przed Chr i składa się z czterech rozdziałów.
Joel wzywa współczesnych sobie Izraelitów do pokuty i nakazuje im powrót do Boga – naród musi odnowić przymierze z Jahwe. Prorok nie wspomina jednak nic o bałwochwalstwie.
Przeto i teraz jeszcze - wyrocznia Pana: Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem, przez post i płacz, i lament. (Jl 2,20)
Księga Joela skupia się przede wszystkim na wątku Sądu Ostatecznego. Pojawia się w niej określenie „Dzień Pański”, które najprawdopodobniej zostało zapożyczone od proroka Abdiasza. Joel wskazuje znaki jakie będą towarzyszyć temu wydarzeniu (Jl 3, 3-5). Sąd Ostateczny będzie dotyczył wszystkich narodów, a nie tylko narodu wybranego.
Ważnym zagadnieniem w Księdze Joela jest obietnica Ducha:
I wyleję potem Ducha mego na wszelkie ciało, a synowie wasi i córki wasze prorokować będą, starcy wasi będą śnili, a młodzieńcy wasi będą mieli widzenia. (Jl 3,1)
Św. Piotr uznał to zapowiedź zesłania Ducha Świętego.
Tematem, który pojawia się u Joela jest plaga i klęska szarańczy. Do tej pory jednak nie wiadomo, czy prorok miał na myśli prawdziwą szarańczę, czy miała ona stanowić symbol najazdu jakiegoś ludu.
Wątki i motywy Księgi Joela pojawiają się w ewangeliach synoptycznych, kiedy jest mowa o Sądzie Ostatecznym oraz w Apokalipsie św. Jana.