Księga Ezdrasza nie jest autorstwa Ezdrasza, ale nosi taki tytuł od „bohatera” Księgi. Należy do ksiąg historycznych. Powstała w IV w. przed Chrystusem. Księga rozpoczyna się ostatnim zdaniem z 2 Księgi Kronik. Początkowo razem z Księgą Nehemiasza stanowiła jedną całość - były połączone jeszcze w Septuagincie (chodzi o 2 Ezd, gdyż w Septuagincie 1 Ezd to apokryf). W Wulgacie Księga 2 Ezd to Księga Nehemiasza. Autor Księgi pozostaje nieznany, akcentuje się jednak podobieństwo Księgi Ezdrasza i Księgi Nehemiasza do Księgi Kronik.
Zarówno Księga Ezdrasza, jak i Księga Nehemiasza mówią o odbudowie gminy żydowskiej w Jerozolimie po powrocie Izraelitów z niewoli babilońskiej.
Księga rozpoczyna się słowami dekretu Cyrusa (538 r.), króla perskiego, który zezwala Izraelitom na odbudowę świątyni w Jerozolimie:
Tak mówi Cyrus, król perski: Wszystkie państwa ziemi dał mi Pan, Bóg niebios. I On mi rozkazał zbudować Mu dom w Jerozolimie w Judzie. (Ezd 1,2)
Cyrus zwraca również Judejczykom złupione przez Nabuchodonozora wyposażenie świątyni. Wydaje je Szeszbassarowi, księciu judzkiemu. Księga zawiera także listę repatriantów (rozdział 2).
Izraelici odbudowują ołtarz i zakładają fundamenty świątyni pod okiem Zorobabela i Jozuego. Ludność miejscowa (Samarytanie) tłumiła jednak zapał Judejczyków i odstraszała ich od budowy (Ezd 4,4). Przez ich skargi do króla perskiego odbudowa zostaje przerwana do czasów panowania Dariusza, dokładniej do 520 r. Kiedy została wznowiona, ponownie zostaje złożony donos na Żydów. W końcu odnaleziono dokument z czasów Cyrusa, w którym zezwala on na odbudowę. Dariusz nie ma zatem już żadnych wątpliwości, odbudowa jest kontynuowana z sukcesem i dochodzi do poświęcenia świątyni (Ezd 6, 16-18). Powrócono także do obchodów święta Paschy.
Od rozdziału 7 rozpoczyna się opis działalności Ezdrasza, który powraca z Babilonu. Przybywając do Judy zastał wspólnotę, która nie przestrzegała Prawa, a mężczyźni zawierali małżeństwa z nie-Izraelitkami. Ezdrasz nie akceptuje takiego stanu rzeczy; sam jest uczony w Piśmie.
Gdy tę wieść usłyszałem, rozdarłem swoją szatę i płaszcz, wyrywałem sobie włosy z głowy i brody i wstrząśnięty usiadłem. Wtedy zebrali się dokoła mnie wszyscy, którzy z powodu tego wiarołomstwa wygnańców lękali się gróźb Boga izraelskiego. A ja wstrząśnięty siedziałem aż do ofiary wieczornej. (Ezd 9, 3-4)
Księga kończy się listą winnych, czyli tych, którzy wzięli sobie za żony kobiety cudzoziemskie.