Księga Mądrości w oryginalnym tekście greckim nosiła tytuł „Mądrość Salomona”. Obecna nazwa została przejęta z Wulgaty. Autor jest nieznany, choć mówi o sobie, że jest królem (Mdr 9,7-8) i wkłada swoje słowa w usta Salomona. Jednak jest to fikcja literacka, gdyż powstanie Księgi datuje się na II/I w. przed Chrystusem, a Salomon żył i panował w X w. przed Chr. Poza tym księga została spisana w języku greckim, a nie hebrajskim. Autor najprawdopodobniej żył w Egipcie. Dzieło ma charakter apologetyczny.
Księgę można podzielić na trzy części. Pierwsza (rozdziały 1-5) mówi o świętości, która jest utożsamiana przez autora z prawdziwą mądrością życiową. Autor przestrzega przed grzechem, który zamyka drogę do mądrości:
Mądrość nie wejdzie w duszę przewrotną, nie zamieszka w ciele zaprzedanym grzechowi. (Mdr 1,4)
Księga zawiera również zapowiedź męki Chrystusa:
Zobaczmyż, czy prawdziwe są jego słowa, wybadajmy, co będzie przy jego zejściu. Bo jeśli sprawiedliwy jest synem Bożym, Bóg ujmie się za nim i wyrwie go z ręki przeciwników. Dotknijmy go obelgą i katuszą, by poznać jego łagodność i doświadczyć jego cierpliwości. Zasądźmy go na śmierć haniebną, bo - jak mówił - będzie ocalony. (Mdr 17-20)
Księga Mądrości mówi o zapłacie po śmierci za życie prawe i grzeszne:
Bo dla nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka - uczynił go obrazem swej własnej wieczności. (Mdr 2,23)
Jednak tylko ludzie odznaczający się prawością i czystością zostaną nagrodzeni i będą trwać w pokoju. Bezbożni poniosą karę za swoje grzechy, ignorancję i odstąpienie od Boga.
Druga część Księgi (rozdziały 6-9) jest hymnem na cześć Mądrości. Ci, którzy jej szukają, znajdą ją łatwo. Mądrość prowadzi do Boga i życia wiecznego:
Początkiem jej najprawdziwszym - pragnienie nauki, a staranie o naukę - to miłość, miłość zaś - to przestrzeganie jej praw, a poszanowanie praw to rękojmia nieśmiertelności, a nieśmiertelność przybliża do Boga. (Mdr 6, 17-19)
Mądrość jest według autora koniecznym atrybutem władcy i najcenniejszym skarbem. Wiele z przymiotów Mądrości wymienionych w Księdze jest równocześnie przymiotami samego Boga (np. świętość, jedyność, wszechmoc, wszechwiedza). Mądrość jest zatem wyniesiona niemal do godności Osoby Boskiej. Ten opis Mądrości z rozdziału 7 (25-26) został wykorzystany w Liście do Hebrajczyków (Nowy Testament) w mowie o Jezusie.
W rozdziale 8 wymienione zostały owoce Mądrości m.in. umiarkowanie, roztropność, sprawiedliwość i męstwo. Tę część Księgi kończy modlitwa o Mądrość.
Część trzecia (rozdziały 10-19) mówi o roli Mądrości w dziejach, ze szczególnym uwzględnieniem historii narodu wybranego i jego powiązań z Egiptem. Autor pisze również o nierozumności bałwochwalstwa i kultu sił przyrody (rozdziały 13-15).