2 Księga Samuela jest opisem panowania króla Dawida, czyli wydarzeń, które miały miejsce na przełomie XI/X w. przed Chr. Jej autor pozostaje nieznany, niemniej na pewno nie mógł być to Samuel, gdyż w tamtym okresie już nie żył.
W początkowych rozdziałach 2. Księgi Samuela Dawid zostaje uznany za króla pokolenia Judy. Równocześnie inne pokolenia, które same siebie nazywają Izrael, wybierają własnego króla - Iszbaala (syn Saula).
Dawid jest związany z wodzem Filistynów - Akiszą. Z tego względu jego plemię nie należy do federacji plemion izraelskich. Dawid zakłada swoją własną stolicę w Chebron i króluje stamtąd przez siedem lat. W tym czasie stacza wiele bitew.
Przez pewien czas Dawid i Izrael mieli wspólne interesy i współdziałali. W pewnym momencie jednak ich wojska spotykały się przy stawie w Gibeonie i stanęły w walce przeciwko sobie. Zginęli obaj dowódcy, konsekwencją jest krwawy spór. Księga Samuela opisuje przebieg owej wojny (rozdział 3 i 4). Były to czasy brutalności i przemocy. Dawid zwycięża i zostaje królem całego Izraela:
Cała starszyzna Izraela przybyła do króla do Hebronu. I zawarł król Dawid przymierze z nimi wobec Pana w Hebronie. Namaścili więc Dawida na króla nad Izraelem. (2Sm 5,3)
Za panowania Dawida udaje mu się również zdobyć Jerozolimę, która była wówczas pod władzą Jebuzytów. Dawid stosuje fortel i wysyła gromadę swoich mężczyzn przez kanały wody pitne pod ziemią w nocy, kiedy mieszkańcy spali. Udaje mu się zdobyć miasto, ustanowił je stolicą, w której wybudował swój pałac oraz wznosi przybytek (przenośną świątynię) dla Arki Przymierza. Dawid ma plany wybudowania stałej świątyni, ale odradza mu to prorok Natana. Przekazuje jednak słowa Boga:
Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. On zbuduje dom imieniu memu, a Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem, a jeżeli zawini, będę go karcił rózgą ludzi i ciosami synów ludzkich. (2Sm 7,12-14)
Kościół naucza, że są one nie tyle zapowiedzią panowania Salomona, ale samego Jezusa Chrystusa. Jezus pochodził z rodu Dawidowego.
Dawid dopuszcza się cudzołóstwa z Batszebą, żoną Uriasza Chittyty. Za sprawą Dawida zachodzi ona w ciążę. Dawid, chcąc zataić cudzołóstwa, ściąga Uriasza z pola walki, próbuje upić i wysłać do Batszeby. Uriasz jednak nie chce wracać do domu, kiedy jego żołnierze walczą. W takiej sytuacji Dawid wysyła Uriasza na miejsce najbardziej zaciętych walk, gdzie ginie. W tej sytuacji Dawid poślubia Batszebę, a to rodzi mu syna. Natan zapowiada śmierć syna Dawida; król żałuje za swój grzech cudzołóstwa i pości, ale jego syn i tak umiera.
Batszeba rodzi Dawidowi drugiego syna o imieniu Jedidjah. Znany jest jednak w historii Izraela jako Salomon (hebr: "pokój). Imię Salomon zostało nadane najprawdopodobniej przy akcie koronacji.
W okresie panowanie Dawida miały miejsca wydarzenia patologiczne i trudne do opanowania dla króla. Jego syn Amnon zgwałcił swoją przyrodnią siostrę (Tamar), za co został zamordowany przez jej brata Abszaloma. Abszalom po morderstwie ucieka z kraju. Dawid pozwala mu wrócić, ale nie chce go widzieć. Abszalom jako wielki wojownik staje się coraz bardziej popularny wśród ludu i decyduje się wystąpić przeciwko Dawidowi i zająć jego tron. Dawid i jego zwolennicy muszą uciekać z Jerozolimy, jednak Abszalom zostaje w walkach zabity i król wraca do stolicy.
Przed śmiercią Dawid przeprowadza spis ludności (rozdział 24). Potępia to prorok Gad, a w kraju pojawia się zaraza, która była to karą za pokładanie ufności w liczbach zamiast w Bogu i jego woli.