Nahum był prorokiem żyjącym w VII w. przed Chr. Jego imię stanowi skrót od Nechemiah (Jahwe pociesza). Nahum miał pochodzić z Elkosz, jednak do dziś to miasto nie zostało zidentyfikowane.
Działalność Nahuma przypada na schyłek istnienia państwa asyryjskiego, a on sam zapowiadał upadek Niniwy (stolicy Asyrii). Jego przepowiednia spełniła się w 612 r. W Księdze odnotował on także zdobycie Teb przez Assurbanipala w 663 r. Brak natomiast informacji dotyczących reformy religijnej Jozjasza oraz sytuacji w Judzie.
Spisanie Księgi Nahuma datuje się na lata 620-612. Dzieło jest doceniane za walory poetyckie. Składa się z 3 rozdziałów.
Księga rozpoczyna się mową o potędze i gniewie Boga, który jest cierpliwy i dobry dla tych co mu ufają, jednak mści się na swoich wrogach:
Mścicielem jest Pan i Władcą [pełnym] gniewu; Pan mści się nad swymi wrogami i długo się gniewa na swoich nieprzyjaciół. (Na 1,1)
Od Na 1,8 zaczyna się proroctwo dla Asyrii, czyli zapowiedź spustoszenia Niniwy. Nahum przepowiada jej klęskę na wzór klęski Teb, równocześnie nie dając nadziei na odbudowę:
Nie ma lekarstwa na twoją klęskę, nieuleczalna jest twoja rana. (Na 3,19)
Klęska Asyrii jest pokazana jako realizacja planu Jahwe. Należy przy tym pamiętać, że lud asyryjski był wrogiem Izraelczyków.