1 Księga Kronik i 2 Księga Kronik

Księgi Kronik powstały w IV wieku przed Chr., jednak opisują wydarzenia historyczne mające miejsce min. pod panowaniem króla Dawida i Salomona, czyli z XI – X w. oraz okres rozłamu królestwa na Królestwo Izraela oraz Królestwo Judy. Tym samym tematyka tych Ksiąg pokrywa się z tematyką Ksiąg Królewskich, które zostały zredagowane w VI w. przed Chrystusem. Kontynuację Ksiąg Kronik stanowią Księgi Ezdrasza i Nehemiasza.

1 Księga Kronik

Jako, że Księgi Kronik to księgi historyczne, sporo miejsca poświęcono w nich kwestiom genealogicznym. Pierwsze dziewięć rozdziałów 1. Księgi Kronik to właśnie wyliczenie starożytnych genealogii, zarówno rodowodów pokoleń północnych, jak i południowych. Dalsza część Księgi to relacja wydarzeń z czasów zjednoczonego królestwa pod panowaniem Dawida. Opowieść historyczna rozpoczyna się śmiercią Saula:

Saul umarł na skutek własnego przewinienia, które popełnił wobec Pana, przeciw słowu Pańskiemu, którego nie strzegł. Zasięgał on nawet rady u wróżbiarki, a nie radził się Pana; On więc zesłał na niego śmierć, a królestwo jego przeniósł na Dawida, syna Jessego. (1 Krn 10,13-14)

Dawid rozpoczyna swoje panowanie, zostaje namaszczony na króla i zdobywa Jerozolimę:

I wyruszył Dawid z całym Izraelem na Jerozolimę, zwaną Jebus; mieszkańcami tamtejszego kraju byli Jebusyci.I rzekli mieszkańcy Jebus do Dawida: Nie wejdziesz tutaj. Dawid jednak zdobył twierdzę Syjon, to jest Miasto Dawidowe.I powiedział Dawid: Ktokolwiek pierwszy pokona Jebusytów, będzie wodzem i księciem. Joab, syn Serui, pierwszy wszedł do góry i został wodzem. Dawid zamieszkał w twierdzy, dlatego nazwano ją Miastem Dawidowym. (1 Krn 11, 4-7)

Księga zawiera również wykaz sławnych wojowników i zwolenników Dawida. Opowiada o licznych wojnach, które prowadził z Filistynami, Ammonitami i innymi ludami. Walki za czasów Dawida kończą się zwycięstwami Izraela.

Za panowania Dawida do Jerozolimy zostaje sprowadzona Arka,:

Tak cały Izrael prowadził Arkę Przymierza Pańskiego wśród radosnych okrzyków, grania na trąbach, cymbałach, harfach i cytrach. (1 Krn 15,28)

Jednakże Świątynia zgodnie z proroctwem Natana została wybudowana dopiero za panowania Salomona, syna i następcy Dawida. Dawid przygotowuje jednak plan jej budowy i przepisy dot. Świątyni oraz ofiar.

A teraz oddajcie serce wasze i duszę waszą na służbę Panu, Bogu waszemu: stańcie do budowy świątyni Pana Boga, abyście mogli przenieść Arkę Przymierza Pańskiego i święte naczynia Boże do domu zbudowanego imieniu Pańskiemu. (1 Krn 22,19)

Warto zwrócić uwagę na mowę uwielbiania Pana, którą wygłasza Dawid. Jahwe występuje w niej jako Pan wszystkich narodów:

Śpiewajcie Panu, wszystkie krainy, z dnia na dzień głoście Jego zbawienie! Rozgłaszajcie Jego chwałę wśród pogan, Jego cuda - wśród wszystkich narodów. (1 Krn 16,23-24)

Panowanie Dawida kończy się spisem ludności, który rozgniewał Boga. Jahwe zesłał zarazę na lud Izraela – zmarło 70 tysięcy osób. Po śmierci Dawida tron obejmuje jego syn, Salomon.

2 Księga Kronik

2 Księga Kronik rozpoczyna się złożeniem ofiary Bogu przez Salomona oraz prośbą o mądrość:

Daj mi obecnie mądrość i wiedzę, abym mógł występować wobec tego ludu: któż bowiem zdoła sądzić ten lud Twój wielki? Wówczas odpowiedział Bóg Salomonowi: Ponieważ dążeniem twego serca było, nie żeby prosić o bogactwo, o skarby i chwałę, ani o śmierć tych, którzy cię nienawidzą, ani o długie życie, ale pragnąłeś dla siebie mądrości i wiedzy, aby sądzić mój lud, nad którym ustanowiłem cię królem, przeto daję ci mądrość i wiedzę, ponadto obdaruję cię bogactwem, skarbami i chwałą, jakich nie mieli królowie przed tobą i nie będą mieli po tobie. (2 Krn 1,10-12)

Jednym z najważniejszych tematów Księgi jest budowa Świątyni. Opisane są szczegóły dotyczące jej wystroju oraz sprzętów. Salomon zajął się także osobiście organizacją kultu w państwie.

Do Świątyni została przeniesiona Arka Przymierza i wówczas obłok chwały Pańskiej wypełnił Świątynię. Podaje się to wydarzenie jako powód braku służby kapłańskiej:

Kiedy tak zgodnie, jak jeden, trąbili i śpiewali, tak iż słychać było tylko jeden głos wysławiający majestat Pana, kiedy podnieśli głos wysoko przy wtórze trąb, cymbałów i instrumentów muzycznych przy wychwalaniu Pana, że jest dobry i że na wieki Jego łaskawość, świątynia napełniła się obłokiem chwały Pańskiej, tak iż nie mogli kapłani tam pozostać i pełnić swej służby z powodu tego obłoku, bo chwała Pańska wypełniła świątynię Bożą. (2 Krn 5, 13-14)

Następne rozdziały (od 10 do 36) opisują historię Królestwa Judy w okresie rozbicia. Księgi Kronik zajmują się jednak losami królestwa północnego – Izraela tylko w przypadkach, gdy są one powiązane z losami królestwa południowego.

Do rozłamu królestwa doszło za panowania syna Salomona, Roboama. Pod panowaniem Roboama zostały tylko dwa pokolenia: Judy i Beniamina.

Rozpoczyna się okres bałwochwalstwa i niewierności Żydów. Jahwe opuszcza naród wybrany, dochodzi do ataku Egipcjan, którzy złupili Świątynię, jak i pałac królewski. Królestwo osłabiały również wewnętrzne walki między Roboamem i Jeroboamem, który był władcą królestwa północnego (zwanego Izraelem) i wprowadzał kult bożków.

Walki pomiędzy Królestwem Judy, a Królestwem Izraela nie kończą się jednak wraz z panowaniem Roboama i Jeroboama, i są również tematem dalszej części 2 Księgi Kronik.

Niektórzy władcy Judy starali się walczyć z bałwochwalstwem, w tym Asa i Jozafat:

Pan zaś był z Jozafatem, ponieważ postępował on takimi drogami, jak na początku jego praojciec Dawid, i za Baalami nie chodził, lecz szukał Boga swoich ojców i postępował zgodnie z Jego przykazaniami. Występków Izraela nie naśladował. (2 Krn 17, 3-4)

Dzięki modlitwie Jozafata oraz śpiewakom, którzy szli przed uzbrojonymi żołnierzami wychwalając Pana, wojsko Judy zwycięża w starciu z Moabitami i Ammonitami.

Wówczas spadł strach Boży na wszystkie królestwa i kraje, skoro usłyszano, że Pan walczył z wrogami Izraela. Odpoczęło potem królestwo Jozafata i Pan otoczył je zewsząd pokojem. (2 Krn 20, 29-30)

Po śmierci Jozafata następcy nie kontynuowali jednak polityki pokoju i miały miejsce liczne zbrodnie i walki, w tym konflikty wewnętrzne. Za panowania Joasza doszło do odnowienia świątyni.

Wśród tych wszystkich niepochlebnych relacji wyróżnia się historia panowania Ezechiasza, który czynił on to, co było słuszne w oczach Pańskich, podobny we wszystkim do tego, co czynił jego przodek Dawid (2 Krn 29,2). Dochodzi wówczas do oczyszczenia świątyni i wznowienia oraz reorganizacji służby Bożej w Świątyni. Potem Ezechasz zaprosił na Paschę cały lud Izraela, a nie tylko mieszkańców Królestwa Judy:

Synowie Izraela, powróćcie do Pana, Boga Abrahama, Izaaka i Izraela, aby i On powrócił łaskawie do tych, którzy ocaleli uciekając z ręki królów asyryjskich. Nie bądźcie podobni do waszych ojców i braci, którzy wykroczyli przeciw Panu, Bogu ich ojców, za co wydał On ich na zniszczenie, jak to sami widzicie. A teraz nie czyńcie twardym waszego karku jak wasi ojcowie, podajcie rękę Panu i pójdźcie do Jego przybytku, który poświęcił na wieki. Służcie Bogu waszemu, Panu, a odwróci się od was Jego płonący gniew. (2 Krn 30, 6-8)

Jest to wydarzenie znamienne, biorąc pod uwagę walki pomiędzy królestwem północnym i południowym. Wiele osób skorzystało z zaproszenia Ezechiasza. Usunięto również posągi bożków pogańskich z Jerozolimy.

Królestwo Judy najechał król asyryjski Sennacheryb, jednak poniósł klęskę dzięki modlitwie Ezechiasza i wsparciu Jahwe.

Po rządach Ezechiasza rządy objął jego syn, Manasses. Jednak rządy Manassesa nie były już tak dobre jak ojca. Wznosił nawet ołtarze Baalowi. Księga informuje jednakże o jego nawróceniu. Po nim rządził Amon, który:

Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, tak jak ojciec jego Manasses. Amon składał ofiary wszystkim bożkom, które kazał sporządzić jego ojciec Manasses, i służył im. Ale się nie upokorzył wobec Pana, jak się upokorzył jego ojciec Manasses, wręcz przeciwnie, zwiększył jeszcze winę. (2Krn 33, 22-23)

W takiej sytuacji królestwo południowe potrzebuje reform i odrodzenia religijnego. Następuje ono za czasów następcy Amona, Jozjasza. Dochodzi wówczas do odnalezienia księgi Prawa Pańskiego, przestrzegania Prawa, odnowienia przymierza. Jozjasz zginął w walce z faraonem.

Za panowania następców Jozjasza królestwo Judy zostało najechane przez oddziały babilońskie na czele z królem Nabuchodonozorem. Panowanie Sedecjasza zwieńczyło monarchię, a Żydzi dostali się do niewoli babilońskiej.

Sprowadził wtedy przeciw nim króla chaldejskiego, który wyciął mieczem ich młodzieńców wewnątrz świątyni i nie ulitował się ani nad młodzieńcem, ani nad dziewicą, ani nad starcem, ani nad siwą głową. [Bóg] wszystko oddał w jego ręce. Wszystkie naczynia świątyni Bożej tak wielkie, jak i małe, wraz ze skarbami domu Pańskiego i ze skarbami króla, i jego książąt wywiózł do Babilonu. palili też [Chaldejczycy] świątynię Bożą i zburzyli mury Jerozolimy, wszystkie jej pałace spalili ogniem i wzięli się do niszczenia wszystkich kosztownych sprzętów. Ocalałą spod miecza resztę [król] uprowadził do Babilonu i stali się niewolnikami jego i jego synów, aż do nadejścia panowania perskiego. I tak się spełniło słowo Pańskie, wypowiedziane przez usta Jeremiasza: Dokąd kraj nie wywiąże się ze swych szabatów, będzie leżał odłogiem przez cały czas swego zniszczenia, to jest przez siedemdziesiąt lat. (2Krn 36, 17-21)

Polecamy również:

  • Księga Rodzaju - streszczenie

    Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami. Więcej »

  • Księga Wyjścia - streszczenie

    Księga Wyjścia rozpoczyna się opisem początków niewolnictwa Izraelitów w Egipcie. Po śmierci Józefa i faraona, który go faworyzował, Żydzi są traktowani jako uciążliwi osadnicy. Więcej »

  • Księga Kapłańska

    Księga Kapłańska wchodzi w skład Starego Testamentu. Jest nazywana również 3. Księgą Mojżeszową i należy do Pięcioksięgu. Więcej »

  • Księga Liczb

    Księga Liczb to czwarta Księga Mojżeszowa wchodząca w skład Pięcioksięgu (czyli Tory - Świętej Księgi judaizmu). Hebrajski tytuł księgi to BeMidbar czyli Na pustyni. Więcej »

  • Księga Powtórzonego Prawa

    Księga Powtórzonego Prawa (łac. Deuteronomium) to 5. Księga Mojżeszowa w Biblii Hebrajskiej, jak i piąta księga w kanonie Starego Testamentu. Jej autorstwo jest przypisywane Mojżeszowi. Więcej »

Komentarze (0)
Wynik działania 3 + 3 =
Ostatnio komentowane
Głupota w tekście! Janusz i Agnieszka się nie związali, bo byli bardzo bliskim kuzynos...
• 2024-10-27 17:40:49
Super
• 2024-10-21 17:09:20
Bardzo trudne.
• 2024-10-21 13:31:17
Dziękuję za krótką acz treściwą syntezę :)
• 2024-09-24 21:14:03
Dodajmy, że było to również ostatnie powstanie wendyjskie (słowiańskie) na terenie N...
• 2024-09-04 21:32:33