Księga Barucha należy do ksiąg deuterokanonicznych, czyli nie wchodzi do kanonu Biblii Hebrajskiej. W Kościele katolickim jest zaliczana do ksiąg prorockich, chociaż charakterem bardziej przypomina księgi dydaktyczne. Jest również zaliczana do cyklu pism Jeremiasza, gdyż sam Baruch był sekretarzem Proroka i razem z nim trafił do Egiptu w czasie niewoli babilońskiej.
Jednak badania wykazały jednoznacznie, że Baruch nie jest autorem księgi; została mu ona przypisana tak jak np. Księga Mądrości została przypisana Salomonowi. O tym, że Baruch nie był autorem świadczą m.in. nieścisłości historyczne. Niewykluczone, że księga została napisana przez kilka osób – taki wniosek nasuwa się ze względu na luźny związek między jej częściami. Utrudnia to datację. Przypuszcza się, że księga powstała na początku II wieku przed Chr. (okres machabejski), chociaż niektóre fragmenty mogą być starsze. Dzisiaj znany jest wyłącznie tekst Księgi Barucha z Septuaginty, czyli w języku greckim, ale najprawdopodobniej w oryginale została spisana w języku hebrajskim lub aramejskim.
Księga Barucha składa się z sześciu rozdziałów. Jej treść odnosi się do czasów współczesnych Jeremiaszowi i Baruchowi, czyli do VI w. przed Chr. Księga rozpoczyna się wstępem historycznym, jednak nie należy go traktować jako źródła historycznego, gdyż pojawia się w tym fragmencie wiele nieścisłości np. autor mówi o Baltazarze, synu Nabuchodonozora, a Nabuchodonozor nie miał potomka o tym imieniu. Już takie drobne pomyłki świadczą o tym, że Baruch nie mógł być autorem księgi.
Następną część stanowi modlitwa wygnańców przypominająca zbiorowe wyznanie grzechów Izraelitów np.
Nie byliśmy posłuszni głosowi Pana, Boga naszego, [przekazanemu] we wszystkich mowach proroków, posłanych do nas. Każdy chodził według zamysłów swego złego serca, służyliśmy bowiem obcym bogom i czyniliśmy, co jest złe przed oczami Pana, Boga naszego. (Ba 1, 21-22)
Bóg odpowiada swojemu ludowi i obiecuje, że zawrze z nim wieczne przymierze (Ba 2,35).
Po modlitwie wygnańców następuje mowa proroka do Izraela, w której nawołuje on naród wybrany do szukania mądrości. Tym bardziej, że jedynie Żydzi ową mądrość mogą posiąść:
Zbadał wszystkie drogi mądrości i dał ją słudze swemu, Jakubowi, i Izraelowi, umiłowanemu swojemu. (Ba 3,37)
Mądrością są przykazania Boże i Prawo, dlatego obowiązkiem Izraelitów jest ich przestrzeganie. Autor apeluje też o pokładanie ufności w Bogu i zapowiada wybawienie narodu:
Z radością bowiem poprowadzi Bóg Izraela do światła swej chwały z właściwą sobie sprawiedliwością i miłosierdziem. (Ba 5,9)
Księgę kończy List Jeremiasza (rozdział 6), który również zaliczany jest do pism deuterokanonicznych. Tradycyjnie za autora tej części uznaje się samego proroka Jeremiasza, jednak biorąc pod uwagę przypuszczalną datę powstania (III/II w. przed Chr.), to autor pozostaje nieznany. List stanowi opis i potępienie kultów bałwochwalczych.
