Księga Barucha należy do ksiąg deuterokanonicznych, czyli nie wchodzi do kanonu Biblii Hebrajskiej. W Kościele katolickim jest zaliczana do ksiąg prorockich, chociaż charakterem bardziej przypomina księgi dydaktyczne. Jest również zaliczana do cyklu pism Jeremiasza, gdyż sam Baruch był sekretarzem Proroka i razem z nim trafił do Egiptu w czasie niewoli babilońskiej.
Jednak badania wykazały jednoznacznie, że Baruch nie jest autorem księgi; została mu ona przypisana tak jak np. Księga Mądrości została przypisana Salomonowi. O tym, że Baruch nie był autorem świadczą m.in. nieścisłości historyczne. Niewykluczone, że księga została napisana przez kilka osób – taki wniosek nasuwa się ze względu na luźny związek między jej częściami. Utrudnia to datację. Przypuszcza się, że księga powstała na początku II wieku przed Chr. (okres machabejski), chociaż niektóre fragmenty mogą być starsze. Dzisiaj znany jest wyłącznie tekst Księgi Barucha z Septuaginty, czyli w języku greckim, ale najprawdopodobniej w oryginale została spisana w języku hebrajskim lub aramejskim.
Księga Barucha składa się z sześciu rozdziałów. Jej treść odnosi się do czasów współczesnych Jeremiaszowi i Baruchowi, czyli do VI