Księga Abidasza to najkrótsza księga Starego Testamentu, składająca się zaledwie z jednego rozdziału i 21 wersetów. Jej powstanie datowane jest na IX w. przed Chr. O samym proroku Abidiaszu (hebr. „Czciciel Jahwe”) nie posiadamy żadnych historycznych informacji.
Księga Abidiasza jest utworem poetyckim (z wyłączeniem wersów 19-21, które można zaliczyć do prozy). Autor posługuje się porównaniami, pytaniami retorycznymi, metaforami oraz przepowiednią prorocką.
Treścią Księgi jest proroctwo zwrócone przeciwko Edomowi i potępienie zbrodni jakich lud ten dopuścił się wobec Izraela. Abdiasz zapowiada całkowitą zagładę Edomu:
Czyż nie stanie się w owym dniu - wyrocznia Pana - że wygubię mądrych z Edomu i zrozumienie z góry Ezawa? I porażeni zostaną mocarze twoi, Temanie! Albowiem wycięty zostanie [wszelki] człowiek z góry Ezawa - z powodu zbrodni. (Ab 0,8-9)
Edom stanął po stronie wrogów Izraela i uczestniczył w pustoszeniu Ziemi Świętej i Jerozolimy. Najprawdopodobniej chodzi o spustoszenie za czasów Jorama w IX w.
Abidiasz zapowiada Dzień Pański i triumf Izraela (Abd 0,15-21). W Księdze pojawia się również idea uniwersalizmu etycznego - Bóg pociągnie do odpowiedzialności wszystkie narody.
Egzegeci akcentują podobieństwo między Księgą Abidiasza 1-9 a Księgą Jeremiasza 49, 7-22.