Księga Powtórzonego Prawa (łac. Deuteronomium) to 5. Księga Mojżeszowa w Biblii Hebrajskiej, jak i piąta księga w kanonie Starego Testamentu. Jej autorstwo jest przypisywane Mojżeszowi, choć część egzegetów jej fragmenty datuje na okres późniejszy, kiedy Księga została odkryta przez króla Jozjasza (VII w. p.n.e.). Niemniej tradycyjnie przyjmuje się ją za słowo pożegnania Mojżesza spisane tuż przed jego śmiercią. Adresowana do narodu wybranego jest przypomnieniem o konieczność przestrzegania Prawa przez Izraelitów i kładzie nacisk na jego wyjątkowość:
Patrzcie, nauczałem was praw i nakazów, jak mi rozkazał czynić Pan, Bóg mój, abyście je wypełniali w ziemi, do której idziecie, by objąć ją w posiadanie. Strzeżcie ich i wypełniajcie je, bo one są waszą mądrością i umiejętnością w oczach narodów, które usłyszawszy o tych prawach powiedzą: „Z pewnością ten wielki naród to lud mądry i rozumny”. Bo któryż naród wielki ma bogów tak bliskich, jak Pan, Bóg nasz, ilekroć Go wzywamy? Któryż naród wielki ma prawa i nakazy tak sprawiedliwe, jak całe to Prawo, które ja wam dziś daję? (Pwt 3-,5-8)
Naród Izraela został wyróżniony i otrzymał od Boga Prawo. Księga Powtórzonego Prawa podkreśla, że Żydzi są Narodem Wybranym (Pwt 7,1-16). Jest również podsumowaniem ich historii, w tym wspomnieniem nieposłuszeństwa Izraela i odnosi się do wydarzeń opisanych w pozostałych księgach Pięcioksięgu. W kontekście nieposłuszeństwa Izraela należy wspomnieć, że kilkakrotnie Mojżesz mówi, iż nie może wejść do Ziemi Obiecanej przez grzechy całego ludu:
Z waszego powodu rozgniewał się na mnie Pan i przysiągł, że nie przejdę Jordanu, nie wejdę do pięknej ziemi, którą wam daje Pan, Bóg wasz, w posiadanie. Ja bowiem umrę w tej ziemi, nie przejdę Jordanu, lecz wy go przejdziecie i posiądziecie tę piękną ziemię. (Pwt 4,21-22)
Księga Powtórzonego Prawa wielokrotnie krytykuje i przestrzega przed bałwochwalstwem. Osoby, które będą nawoływać do wiary w innego Boga niż Jahwe czeka śmierć: Ukamienujesz go na śmierć, ponieważ usiłował cię odwieść od Pana, Boga twojego, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli (Pwt 13,11). Księga jest kodeksem i składa się z reguł dotyczących ofiar, koszerności, dziesięcin, roku szabatowego, świąt, sądów, prawa zemsty, wojny, kar, małżeństwa, rodziny. Prawo odnosi się do wszystkich dziedzin życia Izraelitów. Księga zawiera także drugą wersję Dekalogu (Pwt 5,1-22), różniącą się w szczegółach od tej z Księgi Wyjścia.
Księga mówi również o prawie lewiratu, charakterystycznym dla starożytnych Izraelitów: Jeśli bracia będą mieszkać wspólnie i jeden z nich umrze, a nie będzie miał syna, nie wyjdzie żona zmarłego za mąż za kogoś obcego, spoza rodziny, lecz szwagier jej zbliży się do niej, weźmie ją sobie za żonę, dopełniając obowiązku lewiratu. (Pwt 25,5)
W Księdze Powtórzonego Prawa znajduje się nakaz ustalenia tylko jednego miejsca świętego. Inne powinny zostać zniszczone jako przejawy bałwochwalstwa. Księga podaje również instrukcje wyznaczenia króla (Pwt 17,14-20). Taka tematyka nie jest poruszana w innych księgach Tory i może wskazywać na dodatek z czasów Jozjasza.
Rozdziały 27. i 28. zawierają wykaz błogosławieństw i przekleństw. Zdecydowanie więcej miejsca Mojżesz poświęca tym drugim, niejako przestrzegając Izrael przed występkami i nawołując do miłowania oraz wierności Jahwe. W Księdze wielokrotnie lud wybrany jest ukazany jako lud niewdzięczny.
To właśnie w Księdze Powtórzonego Prawa pojawia się przykazanie miłości: Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. (Pwt 6, 5). Potem zostało ono powtórzone przez Jezusa jako „największe i pierwsze przykazanie”(Mt 22,37-38).
Księga Powtórzonego Prawa kończy się liryczną pieśnią Mojżesza, której tematem jest historia o zbawieniu Izraela. Następnie Mojżesz błogosławi swój lud i umiera. Nie wiadomo gdzie został pochowany – pojawiły się spekulacje, że został wzięty przez Boga jak Henoch i Eliasz. Czczony jest jako największy prorok w historii Izraela.