Księga Jozuego jest szóstą księgą w kanonie Starego Testamentu. Znajduje się również w Biblii Hebrajskiej, jednak nie wchodzi w skład Pięcioksięgu. Należy do ksiąg historycznych.
Treść Księgi koncentruje się na wejściu Izraelitów do Ziemi Obiecanej, pierwszych walkach i zmaganiach oraz podboju Palestyny, podziale terenów między plemionami i odnowieniu przymierza z Jahwe.
Do Ziemi Obiecanej wprowadza lud Izraela Jozue, następca Mojżesza. Narodowi towarzyszy Bóg, jednak warunkiem Jego pomocy jest przestrzeganie prawa:
Tylko bądź mężny i mocny, przestrzegając wypełniania całego Prawa, które nakazał ci Mojżesz, sługa mój. Nie odstępuj od niego ani w prawo, ani w lewo, aby się okazała twoja roztropność we wszystkich przedsięwzięciach. (Joz 1,7)
Izraelici w drodze do Ziemi Obiecanej przekraczają Jordan. Wody rzeki cudownie się rozstąpiły i utrzymały w tym stanie, dopóki nie przeszły wszystkie pokolenia:
Zaledwie niosący arkę przyszli nad Jordan, a nogi kapłanów niosących arkę zanurzyły się w wodzie przybrzeżnej - Jordan bowiem wezbrał aż po brzegi przez cały czas żniwa3 - zatrzymały się wody płynące z góry i utworzyły jakby jeden wał na znacznej przestrzeni od miasta Adam leżącego w pobliżu Sartan, podczas gdy wody spływające do morza Araby, czyli Morza Słonego, oddzieliły się zupełnie, a lud przechodził naprzeciw Jerycha. (Joz 3,15-16)
Księga Jozuego mówi o ataku i zdobyciu miasta Jerycho. Całe miasto zostało spalone, zginęli wszyscy ludzie i zwierzęta. W tym kontekście w Księdze pojawia się postać prostytutki Rachab. Pomagała ona izraelskim szpiegom i popierała ich działania. Przed atakiem szpiedzy ostrzegają ją, dzięki czemu ona i jej rodzina jako jedyni ocaleli. Tym samym weszli oni do Ludu Bożego; jest to jeden z fragmentów Starego Testamentu, który mówi o rozciągnięciu miłosierdzia Bożego na pogan:
Nierządnicę Rachab, dom jej ojca i wszystkich, którzy do niej należeli, pozostawił Jozue przy życiu. Zamieszkała ona wśród Izraela aż po dzień dzisiejszy, ponieważ ukryła wywiadowców, których wysłał Jozue, by wybadali Jerycho. (Joz 6,25)
Rozdział 7 mówi o grzechu Akana. Akan i jego rodzina, wbrew nakazowi zniszczenia wszystkiego w Jerychu, zabrali ze sobą pewne skarby. Zostają one zniszczone, a rodzina Akana ukamienowana.
Rozdział 24 dotyczy odnowy przymierza w Sychem. Jozue wygłosił mowę o zbawczych dziełach Jahwe. Plemiona złożyły przysięgę służby Bogu. Jozue wzniósł kamień na zatwierdzenie przysięgi. Celem odnowienia było zjednoczenie plemion i powstrzymanie potencjalnych dążeń do oddzielenia.
Następnie Jozue rzekł do zgromadzonego ludu: Patrzcie, oto ten kamień będzie dla was świadkiem, ponieważ on słyszał wszystkie słowa, które Pan mówił do nas. Będzie on świadkiem przeciw wam, abyście się nie wyparli waszego Boga. (Pwt 24,27).
Księga kończy się informacją o śmierci Jozuego i pochowaniem jego kości.