Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami. (Rdz 1,1)
Tymi słowami rozpoczyna się Księga Rodzaju. Rozdziały 1. i 2. przedstawiają proces stwarzania, zarówno świata, jak i człowieka. Stworzenie człowieka jest opisane dwukrotnie, jednak w rozdziale 2 jest ono bardziej konkretne i obrazowe. W tej części Księgi został również przedstawiony Eden i scharakteryzowany Eden.
W rozdziale 3. znajduje się opis upadku pierwszych ludzi, który jest źródłem grzechu pierworodnego każdego człowieka. Adam i Ewa łamiąc zakaz ustanowiony przez Jahwe, zerwali komunię z Bogiem i w konsekwencji zostali wygnani z Edenu.
Rozdział 4. zawiera informacje dotyczące potomstwa Adama i Ewy, czyli Kaina, Abla i Seta. Historia Kaina i Abla to historia bratobójstwa - Kain zabił Abla, ponieważ: Pan wejrzał na Abla i na jego ofiarę; na Kaina zaś i na jego ofiarę nie chciał patrzeć (Rdz 4, 4-5).
Dla Żydów bardzo ważne było ich pochodzenie, dlatego wielokrotnie w Biblii pojawiają się teksty genealogiczne. Takim przykładem jest treść rozdziału 5, gdzie znajduje się rodowód potomków Adama - Setytów. Są oni określani jako „wybrani przez Boga” w przeciwieństwie do potomków Kaina, nazywanych Kainitami, którzy stanowią odrzuconą linię.
Potop
Kiedy zaś Pan widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że usposobienie ich jest wciąż złe, żałował, że stworzył ludzi na ziemi, i zasmucił się. (Rdz 6,3)
Zachowanie ludzi rozczarowało Boga, dlatego postanowił ich zgładzić. Jedynie Noego Pan darzył życzliwością i ostrzegł przed nadchodzącym potopem. Noe zbudował Arkę zgodnie z poleceniem Jahwe.
Na Arce znalazł się Noe z rodziną oraz różne gatunki zwierząt (po jednej parze z gatunku). Zapowiedziany deszcz padał 40 dni i 40 nocy. Wszystkie istoty, w których nozdrzach było ożywiające tchnienie życia, wszystkie, które żyły na lądzie, zginęły (Rdz 7, 22). Tylko Noe i pasażerowie Arki przetrwali potop.
Noe złożył Bogu ofiarę całopalną i przez nią zostały zawarte przymierze między Panem, a Noem i jego przyszłym potomstwem:
Zawieram z wami przymierze, tak iż nigdy już nie zostanie zgładzona wodami potopu żadna istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię. (Rdz 9,11)
Znakiem tego pierwszego przymierza była tęcza.
Wieża Babel
Kiedyś cała ludzkość mówiła jednym językiem. Zmieniło się to na skutek pychy człowieka i tej pychy dotyczy właśnie historia Wieży Babel opowiedziana w rozdziale 11 Księgi Rodzaju.
Albowiem ludzie postanowili wybudować wieżę, której wierzchołek miał sięgać do samego nieba. Miało to zapobiec ich rozproszeniu po całej ziemi. Jednak Bogu się to nie spodobało - doszło do przekroczenia granic, które zostały dla ludzkości wytyczone. Postanowił pomieszać języki, aby ludzie nie mogli się porozumieć i dokończyć swojego dzieła. Była to kara za brak pokory i zadufanie człowieka. Historia ta tłumaczy zarówno różnorodność ludzkiej mowy, jak i różnorodność narodów. Opowiadanie wywodzi się z folkloru.
Dzieje patriarchów izraelskich
Od 11. rozdziału rozpoczyna się historia patriarchów izraelskich. Patriarcha to z języka greckiego „ojciec, który rządzi”. Określenie to było w Biblii stosowane w odniesieniu do Abrahama, Izaaka, Jakuba, dwunastu synów Jakuba i Dawida.
Księga mówi o powołaniu Abrama oraz o jego pobycie w Egipcie. Bóg zawiera z nim przymierze:
Wtedy to właśnie Pan zawarł przymierze z Abramem, mówiąc: Potomstwu twemu daję ten kraj, od Rzeki Egipskiej aż do rzeki wielkiej, rzeki Eufrat, wraz z Kenitami, Kenizytami, Kadmonitami, Chetytami, Peryzzytami, Refaitami, Amorytami,
