Jałmużna jest datkiem ofiarowanym ubogiemu; zapomogą. Bywa uznawana za obowiązek religijny, chociażby w islamie (tzw. zakat). W chrześcijańskie jałmużna stanowi praktyczny znak wiary oraz miłości do Boga i bliźniego. Jest uczynkiem miłosierdzia oraz jedną z form pobożności i, a równocześnie jedną z form pokuty – oczyszcza z grzechów. Świadczy o prawdziwej miłości braterskiej oraz praktykowaniu sprawiedliwości. Dający jałmużnę ma także swój udział w szerzeniu królestwa Bożego na ziemi.
Jałmużna może być również oddawana w intencji zmarłych. Aby była „skuteczna”, czyli była prawdziwym uczynkiem miłosierdzia, musi stać za nią dobra intencja, tj. dając jałmużnę chrześcijanin nie powinien być próżny i kierować się chęcią zdobycia chwały bądź pokazania, jak wiele dóbr posiada, ale prawdziwą chęcią pomocy i miłości bliźniego. Jałmużna powinna być zatem darem szczerym i bezinteresownym. Dlatego Chrystus nakłaniał do dawania jałmużny w ukryciu:
Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa,