Jałmużna jest datkiem ofiarowanym ubogiemu; zapomogą. Bywa uznawana za obowiązek religijny, chociażby w islamie (tzw. zakat). W chrześcijańskie jałmużna stanowi praktyczny znak wiary oraz miłości do Boga i bliźniego. Jest uczynkiem miłosierdzia oraz jedną z form pobożności i, a równocześnie jedną z form pokuty – oczyszcza z grzechów. Świadczy o prawdziwej miłości braterskiej oraz praktykowaniu sprawiedliwości. Dający jałmużnę ma także swój udział w szerzeniu królestwa Bożego na ziemi.
Jałmużna może być również oddawana w intencji zmarłych. Aby była „skuteczna”, czyli była prawdziwym uczynkiem miłosierdzia, musi stać za nią dobra intencja, tj. dając jałmużnę chrześcijanin nie powinien być próżny i kierować się chęcią zdobycia chwały bądź pokazania, jak wiele dóbr posiada, ale prawdziwą chęcią pomocy i miłości bliźniego. Jałmużna powinna być zatem darem szczerym i bezinteresownym. Dlatego Chrystus nakłaniał do dawania jałmużny w ukryciu:
Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. (Mt 6, 2-4)
W chrześcijaństwie taka forma wsparcia bliźniego szczególnie zalecana jest w okresie Adwentu oraz Wielkiego postu, np. w Polsce akcję Jałmużna Wielkopostna organizuje instytucja Caritas. Niemniej chrześcijanin powinien praktykować jałmużnę na co dzień, a nie tylko „od święta”.
Przy dawaniu jałmużny należy pamiętać, że osoby ubogie czy bezdomne, oczekują i potrzebują nie tylko pomocy materialnej, ale również zainteresowania i akceptacji ze strony innych ludzi. Nie należy oceniać żebrzących czy uważać za ludzi niższej kategorii, tym bardziej, że najczęściej nie znamy historii ich życia oraz rodzinnych dramatów. Jałmużna wymaga zatem nie tylko pewnych dóbr do przekazania, ale otwarcia się na drugiego człowieka i wrażliwości serca. Nie może być tylko pozbywaniem się tego, co zbywa ludziom sytym. Należy pamiętać, że dając jałmużnę, dzielimy się z bliźnimi tym, co sami otrzymaliśmy od Boga.
Jałmużny nie można traktować wyłącznie jako dar materialny (pieniądze, rzecz); czasami przyjmuje formę czasu poświęconego bliźniemu czy wsparcia duchowego. Dlatego obowiązek dawania jałmużny dotyczy wszystkich: nie tylko bogatych, ale i tych, którzy sami niewiele posiadają. Chrześcijanin zawsze powinien być gotowy do pomocy bliźnim.
