Micheasz żył na przełomie VIII/ VII wieku przed Chr. i był współczesny prorokowi Izajaszowi. Jego imię w języku hebrajskim (Mika/Mikaja[h]) znaczy Kto to jest Jahwe. Jest zaliczany do grona Proroków Mniejszych ze względu na długość Księgi, natomiast miał wywarł niewątpliwy wpływ na potomnych i był cytowany za czasów Jeremiasza (Jr 26,18), czyli 100 lat po swojej działalności prorockiej. Podejrzewa się, że z jego nauki czerpali Ezechiel, Deutero-Izajasz oraz Daniel, odwołując się do Reszty i królestwa mesjańskiego.
Część Księgi została prawdopodobnie spisana jeszcze za życia Micheasza, jednak podlegała ona później redakcji i niektóre fragmenty są dodatkami do pierwotnej wersji. Teksty Micheasza znalazły również zastosowanie w Nowym Testamencie u ewangelistów.
Jego proroctwo dotyczyło zagrożenia Judei przez Asyrię, która w 721 r. spowodowała upadek Samarii. Micheasz głosi, że Judeę czeka taki sam los, jeśli nie będzie pokutować. Wskazuje i potępia ucisk ubogich, lichwę możnych, nadużycia wśród kasty rządzącej i wśród proroków. Zagadnienia te poruszane są w I części księgi, zatytułowanej Sąd nad Izraelem, która obejmuje rozdziały 1-3.
Druga część Księgi została zatytułowana Nadzieje