Niedziela to w teologii chrześcijańskiej pierwszy dzień tygodnia (Mt 28,1; Mk 16,2.9; Łk 24, 1; J 20,1.19; 1 Kor 16,2), dzień w którym zmartwychwstał Chrystus. Dla chrześcijan jest zatem dniem Pańskim, pierwszym ze wszystkich świąt. Jest nazywana także „dniem ósmym” (J 20,26), gdyż oznacza nowe stworzenie zapoczątkowane wraz z Zmartwychwstaniem. W początkach chrześcijaństwa można było spotkać się również z określeniem Dzień Słońca. Nazwa ta została przejęta z rzymskiego kalendarza, ale nadano jej sens chrystologiczny: Nasze zgromadzenia dlatego odbywają się w dniu słońca, ponieważ jest to pierwszy dzień, w którym Bóg z ciemności wyprowadził materię i stworzył świat, a Jezus Chrystus, nasz Zbawiciel, w tym dniu zmartwychwstał (św. Justyn).
W opisie św. Justyna uwydatnione zostało powiązanie niedzieli nie tylko ze Zmartwychwstaniem Jezusa, ale także z ideą stworzenia świata przez Boga Ojca – niedziela jest świętem obchodzonym na pamiątkę pierwszego dnia stworzenia. Należy tutaj podkreślić, że NIE JEST ona dniem siódmym, w którym Bóg odpoczywał po stworzeniu świata – dniem siódmym jest sobota, w którą to Żydzi obchodzą szabat.
W VII w. do teologicznej treści niedzieli dodano również