Salomon był synem króla Dawida i Batszeby. Żył w X w. przed Chr. Jego imię (hebr. Szlomo) pochodziło od słowa szalom, czyli „pokój”. W Biblii pojawia się również drugie imię Salomona – Jedidiasz, co oznacza „Umiłowany przez Pana”.
Król Dawid sam mianował na swojego następcę Salomona. W objęciu tronu próbował przeszkodzić Salomonowi jego brat przyrodni, Adoniasz. Z powodu spisków i intryg został na niego wydany wyrok śmierci.
Panowanie Salomona (970-931 przed Chr.) jest określane jako czasy pokoju. Ustanowił on administrację państwową, odbudował wiele miast. Nawiązał przyjazne stosunki z władcą Tyru oraz królową Saby. Największym jednak osiągnięciem Salomona była budowa świątyni w Jerozolimie. Spełniły się wówczas słowa Jahwe, które skierował do Dawida:
Oto urodzi ci się syn, będzie on mężem pokoju, bo udzielę mu pokoju ze wszystkimi wrogami jego wokoło; będzie miał bowiem na imię Salomon i za dni jego dam Izraelowi pokój i odpoczynek. On to zbuduje dom dla imienia mego, on też będzie dla Mnie synem, a Ja będę dla niego ojcem i tron jego królowania nad Izraelem utwierdzę na wieki. (1 Krn, 22, 9-10)
Salomon budował świątynię przez siedem lat. Zadbał o jej wyposażenie, w tym sprowadził Arkę Przymierza, a także zorganizował kult świątynny. Salomon postawił również pałac dla siebie. Był kojarzony z bogactwem, a materiały do budowy sprowadzał z odległych zakątków. O jego przepychu mówił sam Jezus w Ewangelii:
A powiadam wam: nawet Salomon w całym swoim przepychu nie był tak ubrany jak jedna z nich. (Mt 6,29)
Atrybutem Salomona była mądrość o którą poprosił samego Boga, a Bóg mu jej udzielił:
Bóg więc mu powiedział: Ponieważ poprosiłeś o to, a nie poprosiłeś dla siebie o długie życie ani też o bogactwa, i nie poprosiłeś o zgubę twoich nieprzyjaciół, ale poprosiłeś dla siebie o umiejętność rozstrzygania spraw sądowych, więc spełniam twoje pragnienie i daję ci serce mądre i rozsądne, takie, że podobnego tobie przed tobą nie było i po tobie nie będzie. (1 Krl 3, 11-12)
Mądrość Salomona zostaje również wspomniana w Nowym Testamencie (Mt 12,42; Łk 11,31).
Salomonowi przypisuje się autorstwo psalmów (Ps 72 i Ps 127) oraz przysłów.
Ze względu na cele polityczne Salomon poślubił tysiące kobiet (w tym córkę faraona) i zaczął czcić ich bogów:
Zaczął bowiem czcić Asztartę, boginię Sydończyków, oraz Milkoma, ohydę Ammonitów.Salomon dopuścił się więc tego, co jest złe w oczach Pana, i nie okazał pełnego posłuszeństwa Panu, jak Dawid, jego ojciec. Salomon zbudował również posąg Kemoszowi, bożkowi moabskiemu, na górze na wschód od Jerozolimy, oraz Milkomowi, ohydzie Ammonitów .Tak samo uczynił wszystkim swoim żonom obcej narodowości, palącym kadzidła i składającym ofiary swoim bogom. (1 Krl 11,5-8)
Bóg ostrzegł Salomona i zapowiedział karę za jego bałwochwalstwo, mianowicie rozdział na Izraela na dwa królestwa (1 Krl 11,9-13). Dlatego też po latach pokoju doszło do buntu przeciwko Salomonowi, który został oskarżony m.in. o niewłaściwe traktowanie innych plemion. Na czele rebelii stanął Jeroboam. Kiedy Salomon umarł (po 40 latach panowania), królem został jego syn – Roboam – i ogłosił, że będzie traktował lud surowiej niż jego ojciec. Wówczas doszło do rozłamu na północne królestwo ze stolicą w Samarii i królestwo południowe – Judę – ze stolicą w Jerozolimie.
Najwięcej miejsca Salomonowi poświęcono w Księgach Kronik i Księgach Królewskich.
Kiedy prorok Nehemiasz krytykował małżeństwa mieszane, powołał się na przykład króla Salomona:
Czyż nie przez to zgrzeszył Salomon, król izraelski? A przecież między wielu narodami nie było króla jak on. Był on miły Bogu swemu, i ustanowił go Bóg królem nad całym Izraelem: nawet jego skusiły do grzechu cudzoziemskie kobiety. (Neh 13,26)
W islamie Salomon nosi imię Sulejman, a Koran przypisuje mu magiczne moce.