Abraham był pierwszym patriarchą Izraela (gr. „ojciec, który rządzi”). Był synem Teracha, bratem Nachora i Harana. Jego żoną została Saraj. Pochodził z Ur chaldejskiego, ale jego rodzina osiedliła się w Charanie. Żył na początku II tysiąclecia przed Chr.
Abraham został powołany przez Boga:
Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym, którzy ciebie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi. (Rdz 12, 1-3)
Abraham jako człowiek powołania został uznany za wzór wiary; Kościół mówi o nim jako o „ojcu wszystkich wierzących”, a nie tylko narodu wybranego. Wyrażenie "Dzieci Abrahama" wskazuje zatem nie tylko na pochodzenie cielesne, ale przede wszystkim na wspólną wiarę w Boga.
Zgodnie z poleceniem Boga Abraham wyruszył do Kanaanu. To właśnie m.in ziemia kananejska została oddana przez Jahwe jego potomstwu; jest to tzw. Ziemia Obiecana:
Potomstwu twemu daję ten kraj, od Rzeki Egipskiej aż do rzeki wielkiej, rzeki Eufrat, wraz