Kain i Abel byli synami Adama i Ewy. Pierwszy uprawiał rolę, natomiast drugi był pasterzem. Kiedy składali ofiarę Jahwe, Bóg przyjął ofiarę Abla, natomiast nie chciał patrzeć na ofiarę Kaina. Kain nie mógł się z tym pogodzić, był zazdrosny i postanowił zabić swojego brata. Pan ukarał go za to morderstwo:
Bądź więc teraz przeklęty na tej roli, która rozwarła swą paszczę, aby wchłonąć krew brata twego, przelaną przez ciebie. Gdy rolę tę będziesz uprawiał, nie da ci już ona więcej plonu. Tułaczem i zbiegiem będziesz na ziemi! (Rdz 4,11)
Kain wolał umrzeć niż żyć w ten sposób, ale Bóg dał mu znamię, które go chroniło. Przypuszcza się, że był to znak przynależności do szczepu, który stosuje prawo zemsty w przypadku zabicia swojego członka.
Historia bratobójstwa ukazuje skutki grzechu pierworodnego pierwszych rodziców. Szatan wpływa na działanie ludzi i może odnosić nad nimi zwycięstwo, tak jak nad Kainem. Z kolei Abel uważany jest za typ Chrystusa.
Kain, naznaczony przez Jahwe, zamieszkał w kraju Nod i tam założył rodzinę. Z kolei błogosławieństwo Boga, po śmierci Abla, przeszło na Seta i jego potomstwo:
Adam raz jeszcze zbliżył się do swej żony i ta urodziła mu syna, któremu dała imię Set, gdyż - jak mówiła - dał mi Bóg potomka innego w zamian za Abla, którego zabił Kain. (Rdz 4,25)
W Liście do Hebrajczyków Abel został wymieniony jako bohaterski przykład wiary chrześcijańskiej:
Przez wiarę Abel złożył Bogu ofiarę cenniejszą od Kaina, za co otrzymał świadectwo, iż jest sprawiedliwy. Bóg bowiem zaświadczył o jego darach, toteż choć umarł, przez nią jeszcze mówi. (Hbr 11,4)
Z kolei Kain zostaje przywołany w 1 Liście św. Jana jako osoba, która „pochodziła od Złego” (1J 3,12) i złamała przykazanie wzajemnej miłości.
W II w. powstała gnostycka sekta kainitów, którzy przedstawiali negatywne postaci biblijne (Kaina, Ezawa, Judasza, itp.) w dobrym świetle, natomiast głosili, że Bóg starotestamentowy (Jahwe) był zły i podstępny.