Noe był synem Lameka, ojcem Sema, Chama i Jafeta. Żył w czasach ludzi niegodziwych, o złym usposobieniu, którzy swoim postępowaniem wywoływali smutek Boga. Dlatego Jahwe postanowił ich zgładzić i pozostawić na ziemi wyłącznie Noego i jego potomstwo, gdyż tylko Noe - na tle jemu współczesnych – był człowiekiem prawym i żył w przyjaźni ze swoim Panem.
Bóg ostrzegł Noego przed zagładą, zapowiadając potop i nakazując mu wybudowanie arki. Jahwe ściśle określa rozmiary arki, surowiec, a nawet podział pomieszczeń. Do arki Noe miał zabrać swoją rodzinę, a także:
Spośród wszystkich istot żyjących wprowadź do arki po parze, samca i samicę, aby ocalały wraz z tobą od zagłady. Z każdego gatunku ptactwa, bydła i zwierząt pełzających po ziemi po parze; niechaj wejdą do ciebie, aby nie wyginęły. A ty nabierz sobie wszelkiej żywności - wszystkiego, co nadaje się do jedzenia - i zgromadź u siebie, aby była na pokarm dla ciebie i na paszę dla zwierząt. (Rdz 6,21)
Deszcz padał 40 dni i 40 nocy. Po tym czasie na ziemi pozostał tylko Noe i to, co z nim było w arce. Kiedy wody opadły Noe zbudował ołtarz i złożył Bogu ofiarę całopalną. Jahwe udzielił Noemu i jego synom błogosławieństwa oraz zawarł z nim przymierze. Było to pierwsze przymierze człowieka z Bogiem; Noe zawarł je w imieniu całe ludzkości. Nazywane jest przymierzem noachickim. Znakiem owego przymierza była tęcza. Jahwe obiecał także, że już nigdy nie ześle potopu niszczącego całą ziemię (Rdz 9,11)
Po potopie Noe został rolnikiem i uprawiał pierwszą winnicę.
Odpowiednikiem Noego była postać Utnapisztimiego z „Eposu o Gilgameszu”, który został ocalony z potopu przez bóstwo Enki (bóstwo akadyjskie). To podobieństwo wynika najprawdopodobniej z faktu, że autor Księgi Rodzaju opracował pradawne podanie w duchu monoteistycznym.
Arka Noego bywała przez Ojców Kościoła odczytywana jako figura Kościoła, a także jako symbol zbawienia przez chrzest:
Ty nawet w wodach potopu dałeś nam obraz odrodzenia, bo ten sam żywioł położył kres występkom i dał początek cnotom. (Mszał Rzymski)