Po przybyciu Izraelitów do Kanaan, zdobyte ziemie zostały podzielone pomiędzy 12 plemion. Jedyną kwestią łączącą poszczególne plemiona była religia, nie wytworzono żadnej administracji centralnej. Dopiero zagrożenie najazdów ze strony Filistynów spowodowało konsolidację plemion. Pierwszy na tronie zasiadł Saul, następnie Dawid, który zjednoczył wszystkie plemiona, zdobył Damaszek oraz Jerozolimę. Po śmierci Dawida rządy przejął jeden z jego synów - Salomon. A po jego śmierci, zjednoczone przez ojca państwo rozpadło się na Judę (południe) – ze stolicą w Jerozolimie oraz Izrael (północ) – ze stolicą w Samarii. Królestwo Judy zostało podbite w 587 r. p.n.e. przez babilońskiego króla Nabuchodonozora.
Okres, który nastał wraz z najazdem Babilończyków, określa się „Niewolą Babilońską” (od 586 do 538 roku p.n.e.). W tym czasie doszło do dwóch wysiedleń ludów żydowskich do Babilonu. Pierwsze deportacje miały miejsce w roku 597 p.n.e., po zajęciu Jerozolimy przez Nabuchodonozora. Święte miasto zostało splądrowane, w tym świątynny skarbiec. Pierwsza fala wysiedleń objęła m.in. króla Jojakina (Jechoniasza), proroka Ezechiela oraz dwór królewski z najważniejszymi przedstawicielami państwa. Większa część ludności została pozostawiona w kraju, którego zarządcą został późniejszy i zarazem ostatni król Judy – Sedecjasz (panował w latach 597-586 p.n.e.).
W roku 588 p.n.e. Sedecjasz wszczął bunt przeciwko władzy Babilońskiej. W latach 587 - 586 p.n.e. wojska Babilońskie ponownie oblegały Jerozolimę, którą ostatecznie zdobyli. Tym razem miasto zostało doszczętnie zniszczone łącznie ze Świątynią Jerozolimską, wybudowaną za panowania króla Salomona. Charakter drugiej deportacji Żydów był już dużo bardziej intensywny. Wysiedlenie nie objęło jedynie nikłej części najuboższej ludności.
Paradoksalnie okres „Niewoli Babilońskiej ”, wygnania, przyczynił się do umocnienia religii żydowskiej.
Rygorystycznie wymagano obrzezania, które miało odróżniać Izraelitów od reszty pogan. Po raz pierwszy żydowski rok był wyznaczany przez regularne święta m.in. Paschy, Szałasów czy też Święto Tygodni. Na wygnaniu zasady wiary nabrały ważniejszego charakteru – kwestie czystości, higieny oraz odżywiania się. Żydzi na wygnaniu stworzyli pierwszą w historii świata nomokracje - ustrój, w którym naczelną wartością jest przestrzeganie prawa.
Niewola Żydów skończyła się w 539/538 roku p.n.e., gdy Cyrus II Wielki – król Persów, podbił Babilonię. W roku 538 wydał on dekret zezwalający zesłańcom na powrót do ziemi judzkiej, która stała się autonomiczną prowincją perską – Jehud oraz na odbudowanie Świątyni Jerozolimskiej.