W III tysiącleciu p.n.e. nad Nilem kształtowało się państwo Egipskie. Powstało między innymi jako skutek wylewów Nilu – potrzeba stworzenia sieci irygacyjnej wzdłuż brzegu rzeki. Ze względu na swoje położenie, sąsiedztwo pustyni wschodniej i zachodniej, Egipcjanie przez długi okres czasu żyli w izolacji, przez co nie byli nękani najazdami innych ludów. W strukturze społecznej starożytnego Egiptu najwyżej stał Faraon, następnie kapłani oraz wyżsi urzędnicy. Przez większość historii, funkcjonowała tam monarchia autokratyczna. Starożytny Egipt był państwem, gdzie charakter religii był politeistyczny. Egipcjanie stworzyli cały panteon bogów, pomiędzy którymi najważniejszy był bóg słońca Re. Zasłynęli również swoją architekturą sakralną, sztuką mumifikacji, budową piramid oraz piśmiennictwem (papirus, hieroglify). W starożytności królestwo egipskie należało do najbogatszych na świecie, funkcjonowało przez ok. 3 tyś. lat.
Zjednoczenie Górnego i Dolnego Egiptu nastąpiło ok. 3200 r. p.n.e. Wykształciła się wówczas centralna administracja, skupiona wokół Faraona (przypisywano mu boskie cechy) – pierwszy model monarchii. W tym okresie wprowadzono pismo, papirus (materiał piśmienny) oraz ustanowiono dwunastomiesięczny cykl kalendarza.
Następnie, w Egipcie nastał tzw. okres Starego Państwa (XXVIII – XXIII w p.n.e.), nazywany również „złotym wiekiem”, ze względu na brak zagrożeń zewnętrznych oraz szybko rozwijającej się, stabilnej gospodarki państwa. W tym okresie, za panowania faraonów Snofru, Cheopsa oraz Chefrena, powstają tzw. klasyczne piramidy. Wówczas powstają najokazalsze budowle, wskazujące na wysoki poziom zaawansowania technicznego starożytnego Egiptu.
W okresie tzw. Nowego Państwa (XVII – poł. XVI w. p.n.e), na tronie egipskim zasiada pierwsza kobieta – Hatszepsut. Od czasów jej panowania, groby królewskie kuto w tebańskiej Dolinie Królów. Za czasów panowania Echnatona (Amenhotepa IV), pierwszy raz w historii Egiptu, wprowadzono monoteizm, a za jedyne bóstwo uznano widziany aspekt słońca (egipski Aton). Taka radykalna zmiana wprowadzona przez Faraona wywołała opór społeczny, w konsekwencji którego, władzę przejęła armia. Następnie do władzy doszedł Ramzes I, który dał początek nowej dynastii. Okres największej potęgi przypadł na czasy jego syna Ramzesa II. Za czasów panowania Ramzesa III doszło do licznych najazdów na Egipt m.in. przez Libijczyków. Około 1070 – 664 r. p.n.e. nastąpiło kolejne osłabienie Egiptu, przez coraz lepiej zorganizowaną grupę społeczną Libijczyków. W konsekwencji w 945 roku p.n.e. Szeszonk I rozpoczął dynastie złożoną z władców libijskich.
W Państwie Egipskim, w późniejszym czasie, jeszcze kilkakrotnie władzę przejmowały obce ludy m.in. Nubijczycy i Asyryjczycy, aż do panowania władców Perskich. Czasy panowania Persów zakończył Aleksander Wielki i zapoczątkował okres ptolemejski (332 – 30 r. p.n.e.), założył nową stolicę Aleksandrię. Po jego śmierci, w roku 306 p.n.e. jeden z jego dowódców, Ptolemeusz koronował się na króla. Podczas rządów ostatniego władcy ptolemejskiego, Kleopatry VII, nastąpiło podporządkowanie kraju Rzymowi, który kolejni cesarze traktowali głównie jako źródło zboża. Starożytny Egipt pod rządami Imperium Rzymskiego nie uzyskał żadnej autonomii.