Początkowo cywilizacja Egipska, podobnie do innych pochodzących z Bliskiego Wschodu, czciła siły natury. Zbiegiem czasu, jeszcze przed Zjednoczeniem Górnego i Dolnego Egiptu ok. 3200 r. p.n.e. (przez legendarnego władcę Menesa), na wzór Mezopotamii, każdy lokalny ośrodek administracyjny posiadał własne bóstwo. Następnie, już po zjednoczeniu, wytworzył się rozbudowany panteon bogów, którym w większości Egipcjanie przypisywali cechy zwierzęce (ludzkie ciało z głową zwierzęcia). Najważniejszym łącznikiem między bogami, a światem śmiertelników był Faraon. Jego najwyższa pozycja, brała się od przekonania społeczeństwa w jego boskie cechy – był uważany za syna najwyższego boga Re. Zaraz za Faraonem, ze względu na wielkie znaczenie religii, znajdowali się kapłani. To właśnie oni odpowiadali za opiekę nad świątyniami danych bóstw, składaniem ofiar w imieniu ludu, odprawianiem rytuałów oraz organizacją świąt. Oprócz tego, Egipcjanie przykładali wielkie znaczenie do życia pozagrobowego, stąd też wziął się sposób zachowania ciała po śmierci – mumifikacji.
Starożytny Egipt – Bogowie Egipscy
Według starożytnych Egipcjan, wszystko co spotykało ich w życiu, wszelkie zmiany zachodzące w otoczeniu, zależały od bogów. Stanowili oni persony najwyższe, które zjawiły się na długo przed ludźmi, a ich działania oraz moc były poza zrozumieniem zwykłych ludzi. Cześć bogów z panteonu egipskiego, miała przypisane konkretne funkcje oraz cechy fizyczne, jednak nie wszystkie, ze względu na wielką liczbę czczonych bóstw. Przedstawiano ich najczęściej w postaci istot ludzkich z głową jakiegoś zwierzęcia, bądź w jego ciele. Odnaleziono bardzo wiele posągów przedstawiających bogów właśnie w takich postaciach. Jednak posągi, stanowiły dla starożytnych Egipcjan dość specyficzną formę kultu. Uważali oni, iż posągi prowadziły tryb życia zbliżony do ludzkiego, dbali o nie w sposób jakby nie były tylko przedstawieniem danego bóstwa, ale jego żywą personifikacją. Każda z takich rzeźb, czy posągów musiała mieć odpowiedni podpis hieroglificzny, jeśli pozostałaby anonimowa, traciła swoją moc, pozostając zwykłym kamieniem.
Najważniejsi bogowie Egipscy
• Re - najważniejszy z panteonu bogów egipskich. Był utożsamiany ze słońcem oraz barką, która przewozi inne bóstwa po niebie. Wszyscy faraonowie uważani byli za jego przybrane dzieci. Przedstawiany najczęściej z głową sokoła, bądź też z głową zdobioną dyskiem słonecznym.
• Anubis – bóg zmarłych, uważany za syna Ozyrysa, któremu miał pomagać w zaświatach. Przedstawiany często z głową psa, który był jego świętym zwierzęciem.
• Thot – uważany za władcę czasu, utożsamiany z księżycem. Uważano, że to on wynalazł pismo, stąd też stał się opiekunem pisarzy. Przedstawiany pod postacią pawiana, bądź człowieka z głową tego zwierzęcia.
• Ozyrys – pan świata umarłych, główny sędzia dusz ludzkich. Przedstawiany często pod postacią mumii.
• Hathor – najważniejsza bogini żeńska, uosobienie wielkiej macierzy. Utożsamiały się z nią żony faraonów. Występowała pod dwoma postaciami, w formie krowy, bądź kobiety z dyskiem słonecznym między rogami
• Horus – uosabiał cały Egipt, stąd też występował w otoczeniu dwóch bogiń reprezentujących Dolny i Górny Egipt. Nechbet, w postaci sępa oraz Wadżet - pod postacią kobry królewskiej. Przedstawiany jako sokół, bądź człowiek z jego głową.
• Izyda – żona Ozyrysa, opiekunka świata. Przedstawiana podobnie jak Hathor, z dyskiem solarnym na głowie.
Starożytny Egipt – Życie pozagrobowe
Starożytni Egipcjanie przykładali wielką wagę do kwestii związanej z życiem pozagrobowym, kultem zmarłych. Wierzono, że śmierć nie jest końcem istnienia człowieka, a życie po śmierci może być szczęśliwsze niż ziemskie. Ważnym elementem szczęścia duszy w zaświatach, stanowił stan ciała zmarłego, jakie pozostawił po śmierci na ziemi - stąd praktyka mumifikacji zwłok. Według wierzeń egipskich, los duszy człowieka był poddany osądowi Ozyrysa. Na podstawie życia i postępowania człowieka, decydował on, czy dusza będzie w ciągłym błogosławieństwie i szczęściu w zaświatach, czy też zostanie potępiona. Najwięcej informacji na temat życia pozagrobowego i kultu zmarłych, można znaleźć w księdze umarłych. Stanowiła zbiór zaklęć i formuł zapisanych na papirusach, które chowano wraz ze zmarłym.