Budownictwo oraz architektura w czasach starożytnego Egiptu były ściśle związane z religią oraz kultem władcy, w postaci boskiego faraona. Budowle miały nie tylko charakter czysto użytkowy, ale również symbolizowały i utrwalały ustalony porządek społeczny. Do budowy używano głównie surowców miejscowych m.in. wapnie, piaskowce, granity i bazalty – wykorzystywane przy budowlach monumentalnych. Z drugiej strony, przy budowie domów egipskich (budownictwo mieszkaniowe), wykorzystywano początkowo trzcinę i papirus, a następnie zastąpione je cegłami, często z rzecznego mułu. Już w okresie wczesno-dynastycznym w starożytnym Egipcie – głównie dzięki niewolnictwu, zaczęto realizacje wielkich projektów architektonicznych.
Starożytny Egipt – Grobowce
Piramidy są do dziś najsłynniejszymi sygnaturami państwa faraonów. Większość z nich powstała na zachodnim brzegu Nilu. Miało to związek z wierzeniami starożytnych Egipcjan, którzy uważali zachód za krainę umarłych. Oprócz tego, budowane były odnośnie do stron świata oraz gwiazdozbiorów. Na obszarze Egiptu można odnaleźć 67 ukończonych piramid i ok. 25 nieukończonych. Większość z nich znajduje się w nekropoliach w Gizie. Piramidy przede wszystkim były miejscem pochówku faraonów. Do grobowców królewskich składano zmumifikowane ciało króla oraz liczne przedmioty użytku codziennego W skład zespołu grobowego, poza piramidą, wchodziła również świątynia grobowa, piramidki satelickie oraz świątynia dolna zlokalizowana bliżej Nilu (tam transportowano ciało w pierwszej kolejności). Najsłynniejszą, a zarazem najbardziej okazałą piramidą, jest piramida Cheopsa. Do jej budowy zużyto około dwóch i pół miliona bloków kamiennych (które transportowano Nilem), z czego każdy ważył średnio dwie i pół tony. Piramida obecnie ma 137 metrów wysokości.
Najstarszymi grobowcami, jeszcze przed wznoszeniem tzw. regularnych piramid, były mastaby. Do ich budowy używano suszonej cegły, która stanowiła bardzo nietrwały materiał budowlany. Miały przekrój trapezu, a ich prostokątna podstawa była usytuowana dłuższą osią na kierunku północ-południe. W części podziemnej znajdowały się liczne komory.
W okresie tzw. Nowego Państwa, zrezygnowano z budowy piramid, ich miejsce zajęły świątynie skalne, znajdujące się w Dolinie Królów. Było to miejsce pochówku Faronów, w okresie od XVIII do XX dynastii. Grób faraona Tutenchamona stanowi najbardziej znany, a zarazem najlepiej zachowany przykład grobowca z tamtego okresu.
Starożytny Egipt – Sfinks
Wielki Sfinks jest pierwszą monumentalną rzeźbą Egiptu, wchodząca w skład kompleksu tzw. klasycznych piramid Snofru, Cheopsa oraz Chefrena, położonych w Gizie. Do dziś nie wiadomo czyją twarz ma stanowić sfinks, najczęściej przypisuje się ją władcy Chefrenowi (synowi Cheopsa). Długość posągu, to 73 metry, wysokość – 20 metrów, natomiast jego twarz w najszerszej części mierzy przeszło 4 metry. Głowa sfinksa ozdobiona jest królewską chustą nemes, jej najbardziej zauważalną cechą jest brak nosa. Przypuszczalnie głowa sfinksa była początkowo głową lwa bądź szakala (od egipskiego boga Anubisa), jednak została ona zmieniona z rozkazu władcy na jego podobieństwo. Na przekucie wskazuje to, że głowa jest mniej zerodowana niż reszta, ma nieproporcjonalny kształt w stosunku do reszty ciała, a także jest zdecydowanie mniejsza.
Starożytny Egipt – Świątynie
W państwie faraonów, świątynie związane były ściśle z kapłanami, których podstawowym obowiązkiem była nadzorowanie ich. Każdy z kapłanów miał do dyspozycji osobną świątynie oraz bóstwo któremu służył.
Świątynia składała się z dwóch części: zewnętrznej, gdzie zaczynały się ceremonie i wewnętrznej, do której wstęp miały osoby najbardziej wierne bogom. Świątynie, wraz z resztą przyległych obiektów, otoczone były murem z suszonej cegły. Do wejścia z dwoma pylonami prowadziła aleja sfinksów. Wewnątrz zabudowań znajdował się portykowy plac, z którego prowadziło wejście do sali kolumnowej. Kolejne sale stanowiły: sala na świętą barkę, obejście i sanktuarium z posągiem bóstwa przypisanym do danej świątyni. Oprócz tego do kompleksu należały jednocześnie święte jezioro, miejsce mieszkalne oraz gospodarcze. Do najsłynniejszych świątyń należą te położone w Tebach. Świątynia Amona w Karnaku - jedna z najbardziej znanych i najwybitniejszych świątyń Nowego Państwa, Świątynia Abu Simbel – poświęcona faraonowi Ramzesowi II oraz Świątynia Luxoru – którą budowali w III i w II w. p. n. e. faraonowie Tutenhamon, Horemheb oraz Ramzes II.