Sfinks (gr. Σφίγξ lub czasem Φίξ – Fiks), to mityczne stworzenie, przedstawiane zazwyczaj jako lew z ludzką głową. Wizerunek ten wywodzi się z czasów egipskiego Starego Państwa (XXVIII – XXIII w. p.n.e.). Najstarszym przedstawieniem sfinksa, jest rzeźba Hetepheresa II z IV dynastii (2723 - 2563 R. p.n.e.). W takiej formie przedstawiona jest również budowla wchodząca w skład kompleksu tzw. klasycznych piramid Snofru, Cheopsa oraz Chefrena, położonych w Gizie (również pochodząca z IV dynastiI). Do dziś nie wiadomo czyją twarz ma przedstawiać sfinks, najczęściej przypisuje się ją faraonowi Chefrenowi. Długość posągu, to 73 metry, wysokość – 20 metrów, natomiast jego twarz w najszerszej części mierzy przeszło 4 metry. Głowa sfinksa przybrana jest królewską chustą nemes, jej najbardziej zauważalną dziś cechą jest brak nosa. Prawdopodobnie, głowa sfinksa była początkowo głową lwa bądź szakala (od egipskiego boga Anubisa), jednak została ona zmieniona z rozkazu faraona na jego podobieństwo. Na przekucie wskazuje to, że głowa jest mniej zerodowana niż reszta sfinksa oraz jej nieproporcjonalny kształt w stosunku do reszty ciała (jest zdecydowanie mniejsza).
Między łapami sfinksa, znajduje się jeden ciekawy element, związany z legendą o jego odkopaniu (bo blisko tysiącu lat) – tablica fundacyjna faraona Totmesa IV. Opisuje jak młody, jeszcze wtedy książę, zmęczony polowaniem usnął w cieniu sfinksa. Ten przyśnił mu się obiecując, że zostanie faraonem jeśli odkopie go z piasku (według legendy książę spełnił prośbę sfinksa). Totmes faktycznie został faraonem, XVIII dynastii – XV w. p.n.e..