Przed powstaniem państwa Egipskiego, w dolnie Nilu, zaczynają formować się nomy – mniejsze ośrodki administracyjne. W IV w. p.n.e., ze względu na ich powiązania gospodarcze i administracyjne powstają, dwa oddzielne obszary – Egipt Górny (dolina Nilu) i Dolny (delta Nilu).
Do zjednoczenia Górnego i Dolnego Egiptu dochodzi ok. 3200 r. p.n.e., pod berłem legendarnego władcy Menesa, założyciela pierwszej dynastii – tynickiej. Według źródeł egipskich, do zjednoczenia miało dojść poprzez podbój Egiptu Dolnego przez władców Egiptu Górnego. Tym samym, społeczeństwo mniej cywilizowane narzuciło swoją władzę osiadłemu i bardziej rozwiniętemu społeczeństwu. Wykształciła się wówczas centralna administracja skupiona wokół Faraona (przypisywano mu boskie cechy) – pierwszy model monarchii. Po zjednoczeniu, władca posiadał tytuł króla Dolnego i Górnego Egiptu oraz przyjmował insygnia władzy – podwójną koronę. Biała korona z symbolem Nebhet (przedstawiana jako sęp), opiekunki Dolnego Egiptu oraz Czerwona korona z symbolem Gadżet (przedstawiana jako kobra królewska), związana z Egiptem Górnym. Tytuł władcy oraz rozmieszczenie głównych ośrodków władzy podkreślały dwoistość państwa - Dolny Egipt z ośrodkiem w Memfis, Górny Egipt z ośrodkiem w Czeni.
Bogato zdobione grobowce królewskie z tego okresu, wskazują na wysoki stopień rozwoju oraz dobrobyt. W tym okresie wprowadzono również pismo, papirus (materiał piśmienny) oraz ustanowiono dwunastomiesięczny cykl kalendarza.