Zjednoczenie Górnego i Dolnego Egiptu nastąpiło ok. 3200 r. p.n.e.. Wykształciła się wówczas naczelna administracja skoncentrowana wokół faraona (przypisywano mu boskie atrybuty) - pierwsza forma monarchii (przez większość historii funkcjonowała tam monarchia autokratyczna). Od czasu zjednoczenia, atrybutami władzy kolejnych królów egipskich, stanowiły dwie korony oraz berło. Władza faraonów w większości przypadków była dziedziczna, przechodziła z ojca na najstarszego syna. Każdy następny władca sprawował też urząd najwyższego kapłana. On ustalał kulty poszczególnych bogów, wyznaczał daty świąt. W administrowaniu państwem posiadał władze absolutną, nie podlegającą jakiemukolwiek nadzorowi. Wyznaczał m.in. kapłanów, urzędników, decydował o wysokości podatków. W jego kwestii pozostawało wypowiadanie wojen oraz podpisywanie traktatów pokojowych z innymi ludami.
Informacje i przypisanie kolejnych władców egipskich, do poszczególnych dynastii zawdzięczamy Manetonowi, zhellenizowanemu egipskiemu kapłanowi z Heliopolis. Jego dokumenty zaginęły, a kopie obarczone są licznymi błędami. Prace nad opisaniem historii państwa faraonów rozpoczął prawdopodobnie na rozkaz Ptolemeusza I.
Pierwszy istotniejszy okres w historii starożytnego Egiptu przypada na XXVIII - XXIII w p.n.e. - dynastie IV-VIII. Był to tzw. okres Starego Państwa, nazywany jednocześnie „złotym wiekiem", ze względu na brak zagrożeń zewnętrznych oraz szybko rozwijającą sie ekonomię państwa. W tym czasie za panowania faraonów Snofru, Cheopsa oraz Chefrena powstają tzw. klasyczne piramidy, wówczas najokazalsze budowle wskazujące na wysoki poziom zaawansowania technicznego starożytnego Egiptu.
W okresie tzw. Nowego Państwa, przypadającego na XVII - poł. XVI w. p.n.e - dynastie XVIII-XX na tronie egipskim zasiada pierwsza kobieta - Hatszepsut. Sprawowała władzę ponad 20 lat. Swoją pozycje zawdzięczała przychylności świątyń, w zamian za przywileje jakim cieszyli się kapłani podczas jej rządów. Od czasów jej władania groby faraonów kuto w tebańskiej Dolinie Królów. Za czasów panowania Echnatona (Amenhotepa IV), władca z XVIII dynastii (poł. XVI – XIV w. p.n.e.), pierwszy raz w historii Egiptu, wprowadzono jedynobóstwo – w postaci boga Atona. Taka radykalna zmiana, wprowadzona przez faraona, wywołała protest społeczeństwa egipskiego, w konsekwencji którego, władzę przejęła armia. Po śmierci Echnatona, na tronie zasiadł jego syn Tutanchamon (w wieku dziewięciu lat). Zaczął likwidować kult boga Antona. Powrócił do wcześniejszego kultu Amona oraz przeniósł stolicę Egiptu ponownie do Teb. Zlikwidował nie tylko kult religijny wprowadzony przez swojego ojca, ale również rozkazał wyludnić stolice założoną przez niego. Ze względu na bardzo młody wiek nie mógł sprawować władzy samodzielnie. Cześć obowiązków związanych z administrowaniem kraju, spoczęła na wyższych urzędnikach, na czele z Najwyższym Kapłanem i zarazem Głównym Wezyrem Egiptu - Eje.
Po okresie zawirowań religijnych do władzy doszedł Ramzes I, który dał początek nowej dynastii. Okres największej potęgi przypadł na czasy jego syna Ramzesa II. Panował od ok. 1304 r. p.n.e. przez ponad 60 lat, osiągając wiek ponad 90 lat. W czasie jego rządów podpisano pierwszy traktat pokojowy w historii – w ok. 1280 roku p.n.e. z Hetytami. Za czasów rządów jego syna, Ramzesa III, doszło do licznych najazdów na Egipt m.in. przez Libijczyków. Około 1070 - 664 r. p.n.e. nastąpiło kolejne osłabienie Egiptu, przez coraz lepiej zorganizowaną grupę społeczną Libijczyków. W konsekwencji w roku 945 p.n.e. Szeszonk I dał początek nowej dynastii, złożonej z władców libijskich - dynastie XXI – XXIII.
W późniejszym czasie w Państwie Egipskim jeszcze kilkakrotnie władzę przejmowały obce ludy m.in. Nubijczycy i Asyryjczycy, aż do dominacji władców Perskich - dynastie XXVI-XXX (ok. 525-332 r. p.n.e.). Czasy ich panowania zakończył Aleksander Wielki, rozpoczynając tym samym nowy okres w dziejach starożytnego Egiptu - ptolemejski (332 - 30 r. p.n.e.). Założył nową stolicę Aleksandrię, a po jego śmierci w roku 306 p.n.e. jeden z jego dowódców Ptolemeusz koronował się na króla - dynastia XXXI. Podczas rządów ostatniego władcy ptolemejskiego – Kleopatry VII, nastąpiło podporządkowanie kraju Rzymowi, którego następni cesarze traktowali przede wszystkim jako źródło zboża. Starożytny Egipt pod rządami Imperium Rzymskiego nie uzyskał żadnej autonomii – rozpoczął się tzw. okres rzymski, ok. 30 p.n.e. - 337 n.e.