W starożytnym Egipcie jedną z najważniejszych kwestii, która miała wpływ na życie społeczeństwa, była religia, która przenikała wszystkie płaszczyzny życia. Ze względu na politeistyczny charakter wierzeń Egipcjan, wytworzył się z czasem bardzo rozbudowany panteon bogów. Z niego też, najlepiej można odczytać jak wielką wagę społeczeństwo przykładało do świętości zwierząt. Większość najważniejszych bogów była przedstawiana w postaci ludzkiej z głową zwierzęcia, a czasami tylko odwzorowująca cechy zwierzęce. Sfinks – jedna z najsłynniejszych budowli pochodzących z najstarszych czasów cywilizacji egipskiej, jest doskonałym przykładem przypisywaniu ludziom anatomicznych cech zwierząt. Ten lew, z głową ludzką – prawdopodobnie podobizną jednego z faraonów, miał symbolizować boskość władcy.
Przedstawienia wybranych bogów egipskich:
• Re – uważany za najważniejszego boga, faraonowie tytułowali się jego synami. Przedstawiany z głową sokoła.
• Anubis – bóg zmarłych, przedstawiany jako człowiek z głową psa – najprawdopodobniej szakala.
• Chnum – stwórca i dawca płodności, przedstawiany jako człowiek z głową barana.
• Hathor – często przestawiana jako krowa, bądź też kobieta z rogami, pomiędzy którymi znajdował się dysk słoneczny.
• Horus – według najstarszych koncepcji był bogiem nieba, przedstawiany pod postacią sokoła, bądź człowieka z głową ptaka.
• Sobek – bóg krokodyl, opiekun terenów obfitujących w wodę.
Oprócz przedstawiania bogów w częściowych, bądź całkowitych postaciach zwierzęcych, również zwyczajne zwierzęta uzyskały status uświęconych. Najstarsze z nich to koty, które Egipcjanie udomowili około 3500 lat p.n.e.. Ich wysoka pozycja w starożytnym Egipcie, związana była prawdopodobnie z rolnictwem. Ze względu na fakt, jakie znaczenie dla Egiptu stanowiły uprawy, koty które polowały na szkodniki – głównie myszy, zyskały wysoki status wśród Egipcjan. Po pewnym czasie kult związany z kotem był tak silny, że po śmierci zaczęto je balsamować i chować w świątyni Bubastis, poświęconej bogini Bastest (przedstawiana jako kobieta z głową kota). W jej świątyni pielgrzymi z całego Egiptu składali zmumifikowane koty. Postacie tych zwierząt znalazły również odzwierciedlenie w sztuce, powstało wiele rzeźb oraz hieroglifów przedstawiających święte zwierzęta.
Podobną czcią darzono również psy. W najstarszych zapisach Egipcjan można odnaleźć kilkadziesiąt przykładowych psich imion. Po śmierci psa, członkowie rodziny (podobnie jak w przypadku kota) golili całe ciało na znak żałoby. Najpopularniejszą rasą były charty, których wizerunki można odnaleźć na wielu egipskich malowidłach ściennych.
Oprócz zwierząt udomowionych, powszechnie przez współczesnego człowieka, Egipcjanie czcili jeszcze jedno, bardzo ważne dla nich i uważane za święte stworzenie – skarabeusze. Ten niepozorny żuczek miał odpowiadać za wędrówkę słońca po nieboskłonie, utożsamiany ze wschodzącym słońcem, wszelkiego rodzaju przejawami „odrodzenia”. Jako talizman, skarabeusz noszony był zarazem przez żywych jak i zakładano go na szyje zmarłych (symbol odrodzenia w zaświatach). Według mitologii egipskiej, skarabeusz, podczas sądu Ozyrysa na zmarłym, mógł dopomóc duszy zeznając na jej korzyść.