Sztuka egipska ukazuje przede wszystkim związek między człowiekiem, a światem sił nadprzyrodzonych oraz bóstwami. Obrazy łączą się najczęściej z pismem, jak w przypadku ukształtowanej w Egipcie sztuki hieratycznej, ściśle powiązanej ze znakami hieroglificznymi. Sztuka miała służyć utrwalaniu pamięci (trwanie ponad śmiercią) – ludzkie, postacie są „unieśmiertelnione” w poszczególnych sytuacjach według określonego kanonu. Cywilizacja egipska oparta była na ciągłości kultów, oddawanie czci temu co niezmienne i wieczne – wszystko to przejawia się w różnych formach artystycznych.
Już w okresie Przeddynastycznyn (XXXI - XXVII w. p.n.e.), kształtują się podstawy kanonu sztuki starożytnego Egiptu. Z tego okresu pochodzi Paleta Namera, na której przedstawiono jak mityczny władca Namer (Maner) dokonuje ostatecznego podboju Egiptu Dolnego. Obie strony tarczy (awers, rewers), pokryte są wypukłym reliefem. Ta kamienna paleta jest jednym z najstarszych zabytków sztuki egipskiej, uważana jest również za jeden z pierwszych dokumentów historycznych.
W okresie Starego Państwa (XXVII - XXII w. p.n.e.), następuje rozwój wszystkich dziedzin sztuki. Powstają pierwsze piramidy schodkowe, jak zbudowana w Sakkharze około 2650 r. p.n.e., piramida Dżosera. Ta piramida, to seria zmniejszających się platform tworzących schody, po których faraon miał się wspiąć do boga słońca – Re. Następnie budowano piramidy o gładkich bokach, są to tzw. piramidy klasyczne, do których należą m.in. Piramidy Cheopsa oraz Chefrena, położone w Gizie.
Dla sztuki z okresu Średniego Państwa (XXII - XX w p.n.e.), najbardziej charakterystyczne było malarstwo ścienne. Najbarwniejsze przykłady tego rodzaju sztuki znajdują się w nekropoli w Beni Hasan. Jest to seria grobowców skalnych, które posiadają bogaty wystrój malarski, przedstawiający sceny z życia codziennego. Do najpiękniejszych należy grobowiec Chnumhotepa III, w którym ukazany jest pochód ludu semickiego, zmierzającego do Egiptu.
Okres Nowego Państwa (XVI - XI w. p.n.e.), to zdecydowanie epoka rozkwitu sztuki egipskiej. Powstają wówczas najsłynniejsze egipskie świątynie w Tebach, Świątynia Amona w Karnaku, najwybitniejsza świątynia Nowego Państwa, Świątynia Abu Simbel, poświęcona Ramzesowi II oraz Świątynia Luxoru. Od tego okresu miejscem pochówku faraonów stała się, położona na terenie Teb zachodnich – Dolina Królów. Była ona miejscem pochówku faraonów z okresu od XVIII do XX dynastii. Do najbardziej znanych odkrytych jak do tej pory grobowców należą: Grobowiec Tutenchamona – pierwszy odkryty grobowiec z pełnym wyposażeniem oraz Grobowiec Setiego I - jest najbardziej rozbudowanym, najdłuższym i zarazem najgłębszym grobowcem odnalezionym w Dolinie Królów.