Pierwsze zapisy w starożytnym Egipcie datowane są na ok. 3000 r. p.n.e., w epoce wczesno-dynastycznej (powstawały wówczas uproszczone formy pisma klinowego). Pismo egipskie, to pismo ideograficzno – spółgłoskowe, w którym wyróżniamy trzy rodzaje znaków: ideogramy – czyli znaki graficzne całych wyrazów, fonogramy – znaki graficzne dźwięków, determinatywy – są to końcowe znaki danego wyrazu. Od III w. p.n.e. w Egipcie stosowano też pismo koptyjskie, bazujące na alfabecie greckim oraz egipskich hieroglifach. Pismo egipskie odczytał po raz pierwszy 1822 r. egiptolog francuski J.F. Champollion, na podstawie kamienia z Rosetty. Ta czarna płyta bazaltowa, z napisem poświęconym faraonowi Ptolemeuszowi V Epifanesowi, datowana jest na rok 196 p.n.e.. Zapisany za pomocą egipskich hieroglifów (pisma świętego), pisma demotycznego (używanego przez zwykłych ludzi) i pisma greckiego.
3 rodzaje pisma stosowane w Starożytnym Egipcie
• Hieroglificzne (Święte) – składało się z około 3000 tysięcy znaków graficznych. Stosowane najczęściej do sporządzania zapisów oficjalnych, malowane oraz ryte w świątyniach, pałacach oraz grobowcach.
• Hieratyczne (pismo kapłańskie) – była to uproszczona forma hieroglifów, używanych od XXVII w. p.n.e. do pisania na drewnie i papirusie. Początkowo wykorzystywane przez kapłanów, następnie używane też przez skrybów. Pismem hieratycznym, zapisywano większość dokumentów, oraz tekstów literackich do końca III wieku p.n.e..
• Demotyczne (ludowe) - używane od VII w. p.n.e., była to jeszcze bardziej uproszczona wersja pisma egipskiego. Istniało wiele znaków zapisanych pismem demotycznym, nie przypominało jednak swoich pierwowzorów. Służyło m.in. do szybkiego zapisu np. na papirusie, umów handlowych, dokumentów państwowych czy też literatury pięknej.