Architektura w Chinach zaczęła się kształtować około XV w. p.n.e.. W III w. p.n.e. była już bardzo wysoko rozwinięta, wpływając również na inne kraje: Japonie, Koree oraz Wietnam. Początkowo budowle wznoszono z drewna, następnie z suszonej gliny. Najstarszym zachowanym zabytkiem, zbudowanym z drewna, jest świątynia buddyjska Foguang (kompleks powstał w V w.).
Starożytne Chiny – Miasta
Styl w jakim wznoszono miasta był ściśle związany z zasadami fengshui – praktyka planowania, której głównym celem było osiągnięcie harmonii z otaczającym środowiskiem. W starożytnych Chinach zasady fengshui wykorzystywano do ogólnego planowania rozkładu miast, budynków mieszkalnych i gospodarczych. Miasta wznoszone były na podstawie prostokąta, otoczone murami, wewnątrz których znajdowały się – również na podstawie prostokątów, tzw. miasta pałacowe. Ulice w miastach biegły w kierunkach wschód – zachód i północ – południe. Fasady domów z wejściami były skierowane na południe, co związane było z wierzeniem, że dobre wpływy płyną z południa, a złe z północy. Według tradycji każde miasto posiadało dwie wieże: Bębna oraz Dzwonu.
Starożytne Chiny – Wielki Mur
Budowę Wielkiego Muru rozpoczęto w czasach rządów pierwszego cesarza - Qin Shi Huang (221-210 r. p.n.e.) z dynastii Qin, budowa trwała aż do XVI w.
Chińczycy uważali, że ich państwo znajduję się w centrum świata, dlatego też Chiński Mur miał odcinać cywilizowane Chiny od reszty świata, należącej według nich do barbarzyńców. Oprócz tego miał symbolizować potęgę władcy. W praktyce Wielki Mur był przede wszystkim systemem fortyfikacji obronnych, stanowił zaporę przed najazdami obcych ludów.
Chiński Wielki Mur biegnie od miejscowości Shanhaiguan na wschodzie, przez Mongolię Wewnętrzną, aż do przełęczy Jiayuguan w górach Qilian Shan. W czasach dynastii Ming (lata 1368 – 1644) mur liczył około 7600 km. (obecnie ok. 2500 km), zbudowano go z granitowych płyt, które u podstawy mają 6,5 metra, a u szczytu 5,6 metra szerokości oraz 6,6 metra wysokości.
Chiński Mur jest jedyną budowlą ziemską widoczną z kosmosu. Wpisany na listę Światowego Dziedzictwa Kultury i Przyrody UNESCO w roku 1987, a 7 lipca 2007 ogłoszono go jednym z siedmiu nowych cudów świata.
Starożytne Chiny – Zakazane Miasto
Cesarze Chińscy mieszkali w Zakazanym Mieście, odizolowani od swych poddanych i świata. Za panowania cesarza Yongle (1402 – 1424) z dynastii Ming (1368 – 1644) wzniesiono nową stolicę w Pekinie, a w nim Zakazane Miasto. Było on siedzibą wszystkich późniejszych władców z tej dynastii oraz cesarzy z ostatniej, mandżurskiej dynastii Qing (1644 – 1911).
Teren Zakazanego Miasta ma długość 960 metrów oraz szerokość 760 metrów. Cały kompleks, to blisko 800 pałaców i mniejszych pawilonów. Część pałacowa wraz z sąsiednimi parkami i trzema sztucznymi stawami stworzone zostały w taki sposób, że łączą się w zamkniętą całość. Zakazane Miasto powstało w założeniu symetrycznym, które wyróżnia główna oś północno – południowa oraz osie pomocnicze, będące równoległe do głównej. Najważniejszą częścią kompleksu była sala tronowa, w której zasiadał władca – symbolizując tym samym centrum wszechświata. Oprócz tego, w skład kompleksu wchodziły dwie świątynie – Przodków Cesarskich oraz Ołtarz Ziemi i Plonów. Między świątyniami znajduje się Brama Niebiańskiego Spokoju, która odgrywała rolę łącznika między Zakazanym Miastem, a światem zewnętrznym. Do dziś brama stanowi narodowy symbol Chin.
Starożytne Chiny – Ogrody
Historia chińskich ogrodów nieodzownie związana była z wierzeniami chińczyków, stąd też poszczególne części ogrodu miały nie tylko charakter estetyczny, ale również symbolicznym. Wśród ogrodów chińskich można wyróżnić dwa typy: mniejszy – przeznaczony głównie do medytacji oraz większy – bardzo bogato zdobiony, występujący często przy kompleksach pałacowych. Do najbardziej charakterystycznych cech ogrodów należały altany ogrodowe. Budowano je najczęściej z drewna na planie kwadratowym, okrągłym lub wielobocznym. Oprócz altan charakterystycznym elementem były również mostki. Najczęściej w formie mocno wygiętego łuku, czasami budowane z zadaszeniem.
Do najsłynniejszych ogrodów chińskich należą te z Suzhou. Ogród Mistrza Sieci – to najmniejszy ze wszystkich ogrodów Suzhou, a zarazem z najlepszym, precyzyjnym zagospodarowaniem przestrzeni. Pierwszy obiekt powstał w tym miejscu w XII wieku, kompleks zajmujący około 0,5 ha. Ogród Pokornego Zarządcy – jest największym ogrodem w mieście, pochodzącym z XVI wieku. Obydwa obiekty są wpisane na listę Światowego Dziedzictwa Kultury i Przyrody UNESCO.