Cywilizacja chińska doskonale rozwinęła bardzo zróżnicowane gałęzie nauki i kultury. Z podstaw oraz osiągnięć jakie powstały w Starożytnych Chinach, korzystały kolejno cywilizacje Bliskiego Wschodu, a następnie Europejczycy.
Starożytne Chiny – Medycyna
Jednym z najstarszych zabiegów medycznych, stosowanych już w starożytności przez Chińczyków, była akupunktura. Technika ta polega na nakłuwaniu ciała srebrnymi lub złotymi igłami w odpowiednich punktach, odpowiadających za największą aktywność narządów wewnętrznych. Akupunktura służy do redukowania bólu oraz utrzymania lub przywrócenia równowagi energii qi (energia życiowa), którą posiada każdy człowiek, odpowiadającą za jego sprawne funkcjonowanie. Najstarszy zachowany tekst zawierający informacje o akupunkturze, znajduje się w Huang Di Nei Jing (Kanon Medycyny Chińskiej Żółtego Cesarza) i jest pierwszym klasycznym tekstem medycyny chińskiej. W czasie rządów dynastii Tang akupunktura została uznana za osobną specjalność, której uczono na specjalnym wydziale Uniwersytetu Cesarskiego.
Lecznicze właściwości roślin chińczycy znali już w starożytności, co dało początek farmakologii. Oprócz akupunktury, kolejnym stosowanym powszechnie zabiegiem polegający na wykorzystaniu rośliny, był zabieg - Moksa. Swoją nazwę zabieg zawdzięcza roślinie Artemisia moxa, z której sporządza się rozżarzone stożki, służące ogrzewaniu punktów na ciele.
W Starożytnych Chinach przedstawiono po raz pierwszy teorię o związku pracy serca z krążeniem krwi. Oprócz tego, w dziedzinie medycyny chińczycy zasłynęli wprowadzeniem szczepień oraz badaniem pulsu. Od około 758 r. p.n.e. zaczęły powstawać specjalne uczelnie, na których kształcono przyszłych lekarzy.
Starożytne Chiny – Matematyka
Najstarszy artefakt matematyczny pochodzący z Chin, to skorupa żółwia z czasów dynastii Shang (od 1600 r. p.n.e. do 1046 r. p.n.e.) z zapisaną liczbą 123. Dzięki znalezisku wiadomo, że już w tym okresie chińczycy posługiwali się systemem dziesiętnym – na skorupie, od góry do dołu, wydrapane zostały: cyfra 1 – symbol setki, cyfra 2 - symbol dziesiątki oraz cyfra 3. W epoce Shang, znano również liczby ujemne, a dla odróżnienia od dodatnich stosowano dwa kolory: czarny – liczby ujemne, czerwony - liczby dodatnie. Największym odkryciem w dziedzinie matematyki mogli pochwalić się za sprawą dokonania matematyka – Liu Hui (ur. ok. 220 r., zm. ok. 280 r.). W jednej ze swoich praca – za pomocą metody Archimedesa, ustalił przybliżoną wartość liczby pi na 3,14159.
Starożytne Chiny – Filozofia
W epoce starożytności, w Chinach największe wpływy miały dwie szkoły (dwa kierunki filozoficzno – etyczne) – Konfucjańska oraz Taoistyczna. Oprócz nich, ważne znaczenie miały również inne kierunki jak legizm, nauki o Yin i Yang oraz wpływy buddyjskie.
Twórcą konfucjanizmu był żyjący na przełomie VI i V wieku – Konfucjusza (Kong Zi – Mistrz Kong) z państwa Lu. Istotą nauk konfucjańskich było przekonanie, iż drogą do szczęścia i harmonii państwa, jest przestrzeganie hierarchii społecznej. Każda osoba powinna pogodzić się ze swoim losem i miejscem na świecie oraz wykonywać jak najlepiej określone do tego miejsca czynności. Konfucjanizm stał się dominującą religią w starożytnych Chinach w okresie dynastii Han (206 r. p.n.e. – 220 r. n.e.).
W opozycji do konfucjanizmu (chociaż wywodził się z niego), powstał w starożytnych Chinach – Legizm. Ta doktryna skupiała się głownie na prawie, którego należało bezwarunkowo przestrzegać, bez względu na jej moralny aspekt. W celu egzekwowania prawa legiści proponowali wprowadzenie systemu kar i nagród. Ich podstawowym celem było umocnienie pozycji władcy oraz dynastii panującej.
Za twórcę Taoizmu – drugiego prądu religijnego dominującego w Chinach, uważa się Laozi. (dosłownie Stary Mistrz; Lao - Stary, Zi – Mistrz). Jemu przypisuje się autorstwo najważniejszej księgi Taoistycznej - Daodejing. Taoizm był ściśle związany z pojęciem Dao, które miało być drogą, jaką powinien podążać każdy człowiek. Należało podporządkować się Dao, nie zbaczając z drogi podczas swojego życia.
Z Taoizmem związana jest również nauka o Yin i Yang. Miały one symbolizować dwa pierwiastki – męski i jasny – Yang oraz żeński i ciemny – Yin. Świat miał być miejscem ścierania się i uzupełniania tych dwóch przeciwstawnych pierwiastków.
Starożytne Chiny – Pismo
Do najstarszych zabytków pisma chińskiego należą inskrypcje na kościach wróżebnych z XIV - XI wieku p.n.e.. Napisy te wykonywano początkowo przy użyciu pędzelka, a następnie wycinano. Najwięcej zabytków tego pisma pochodzi z okresu dynastii Shang (od 1600 p.n.e. do 1046 p.n.e.). Do najstarszych – oprócz tekstów wróżebnych na skorupach żółwi, zaliczają się grawerunki na naczyniach z brązu, które pojawiają się kilkaset lat po inskrypcjach wróżebnych. Następnie ok. VII w. p.n.e. powstaje pismo wielopieczeńciowe, które stało się podstawą do ujednolicenia pisma, po raz pierwszy w historii Chin. Za czasów panowania pierwszego cesarza Qin Huang Shi powstaje pismo małopieczeńciowe, które stało się pierwszym pismem dla całego obszaru zjednoczonych przez pierwszego cesarza Chin. Używane go przez blisko dwa wieki, do schyłku Zachodniej Dynastii Han (8 r. n.e.) stworzono zestaw ok. 3 tysięcy znaków, upraszczając część znaków z pisma wielkopieczeńciowego.