Pierwszą cywilizacją jaka powstała na pólwyspie Dekan, była tzw. cywilizacja doliny Indusu (2600 – 1900 r. p.n.e.). Od początku swojego istnienia, mogła pochwalić się osiągnięciami w poszczególnych dziedzinach życia. Społeczność doliny Indusu znała obróbkę miedzi, a od ok. 2000 lat p.n.e. także brązu. Powstały pierwsze na świecie ośrodki miejskie, dwa największe miasta: Harappa i Mohendżo – Daro (liczyły ok. 30 – 40 tys. mieszkańców).
Starożytne Indie – Pismo i język
W początkowym okresie cywilizacji doliny Indusu, używano pisma piktograficznego, którego niektóre przykłady zachowały się na licznych pieczęciach. Piktogramy były obrazkami mającymi na celu przedstawienie rzeczywistości.
Oprócz pisma piktograficznego, Indie miały również własny język – sanskryt. Był to język indoaryjski, w którym zapisywano większość literatury religijnej i filozoficznej. Około 500 r. p.n.e., najstarszy znany gramatyk indyjski Panini (V lub IV w. p.n.e.), ustalił zasady gramatyki sanskrytu.
Najbardziej znane księgi spsiane w sanskrycie, stanowią cztery Wedy – święte księgi, które hindusi uważają za księgi objawione. Najstarszą z ksiąg i zarazem najstarszym zabytkiem literackim indoaryjskim była Rigweda. Powstała przed 1200 r. p.n.e., była przed wszystkim księga kapłańską, służącą do celów liturgicznych i obrzędowych.
Starożytne Indie – System kanalizacyjny
Społeczeństwo starożytnych Indii stało na bardzo wysokim poziomie w kwestii higieny. W każdym domu mieszkalnym znajdowała się łazienka, z niej wodę odprowadzano kanałami, które mieszkańcy Indii konstruowali z suszonej cegły. Oprócz tego, na system kanalizacyjny składały się również liczne latryny, szamba oraz dreny podłączone do każdego domostwa. Wszystkie rodzaje ścieków i nieczystości były odprowadzane na okoliczne pola. Dzięki licznym studniom, rozmieszczonym po danym ośrodku miejskim, każdy dom był zaopatrywany – poprzez kanały, w świeżą wodę. Dzięki systemowi drenów, można było również zbierać wodę z opadów atmosferycznych, którą następnie trzymano w specjalnie przystosowanych cysternach. Z Dholaviry, położonej w zachodnich Indiach, znane są także przykłady wysokiego stopnia opanowania inżynierii wodnej, jak zbierający wodę system tam, chroniący przed powodziami.
Starożytne Indie – Rzemiosło
W początkowym etapie rozwoju cywilizacji indyjskiej, rozwinęła się kultura harappańska. W tym okresie w dziedzinie rzemiosła, zajmowano się głównie wyrabianiem broni, naczyń glinianych, luster, a z czasem również pierwszych zabawek. Wytwarzano biżuterie – przeważnie ze złota i srebra, która cieszyła się wielką popularnością. Po pojawieniu się w Indiach Ariów (ok. drugiego tysiąclecia p.n.e.), rozwinęła się produkcja broni. Stosowano wozy bojowe, powstały pierwsze siekiery i topory. Kobiety z tego okresu zajmowały się głównie szyciem i tkaniem.