Ludwik Mierosławski - biografia, gdzie walczył - historia

Ludwik Adam Mierosławski urodził się 17.01.1814 roku w Nemours. Pochodził z rodziny mieszanej, polsko - francuskiej. Jego rodzice przybyli na tereny Królestwa Polskiego w roku 1820. Uczył się w Łomży i Kaliszu, a od roku 1830 służył już w wojsku. Jako młody chłopak uczestniczył w powstaniu listopadowym, po którego klęsce udał się do Francji. Tam zaangażował się w politykę, będąc jednym z czołowych działaczy Towarzystwa Demokratycznego Polskiego. Na emigracji zyskał sławę, dzięki swoim talentom literackim i barwnych opisach sztuki wojennej, przez co uznawano go za autorytet w dziedzinie wojskowości. Niestety, nie szło to w parze z rzeczywistymi talentami w tej kwestii.

W roku 1845 czynnie zaangażował się w planowanie i przygotowywanie powstania, które miało w założeniach rozprzestrzenić się na wszystkie trzy zabory i doprowadzić do uzyskania niepodległości. Po krótkiej działalności w Wielkopolsce został jednak zadenuncjowany i aresztowany, a większość grupy spiskowców – rozbita. W tzw. procesie berlińskim on i jego najbliżsi współpracownicy zostali skazani na karę śmierci.

Niespodziewanie jednak do Mierosławskiego uśmiechnęło się szczęście. Nim wyrok śmierci został wykonany, w Berlinie doszło w marcu 1848 roku do rewolucji, w wyniku której lud wymusił wypuszczenie więźniów politycznych, w tym m.in. jego i Karola Libelta. Ludwik Mierosławski czym prędzej udał się do Wielkopolski, w której również doszło do wybuchu powstania, gdzie został ogłoszony wodzem. W maju tego samego roku powstanie jednak upadło, mimo kilku zwycięskich potyczek, sam zaś Mierosławski wyjechał z kraju. Po raz kolejny próbował szczęścia dowodząc powstaniem na Sycylii, które jednak upadło bardzo szybko, już w kwietniu 1849 roku. Mierosławski nie poddał się i (już jako generał) udał się dowodzić powstańcami w Badenii, gdzie poszło mu nie lepiej, niż w innych miejscach. Po upadku rewolucji w tym kraju powrócił do Francji.

W czasie walk o zjednoczenie Włoch Mierosławski ponownie zaangażował się w politykę, będąc jednym ze współorganizatorów Polskiej Szkoły Wojskowej w Genui. Cieszył się on nadal, mimo braku sukcesów, dużym kredytem zaufania wśród polskich spiskowców, stąd też po wybuchu powstania styczniowego w roku 1863 był typowany na jednego z jego przywódców. W lutym tego roku przybył do kraju i ogłosił się dyktatorem, bardzo szybko jednak poniósł dwie bolesne klęski pod Krzywosądzem (19.02.1863) i Nową Wsią (21.02.1863). Po tych przegranych i skłóceniu z innymi dowódcami powstania (z Marianem Langiewiczem na czele) obrażony zrzekł się dowodzenia i wyemigrował do Paryża. Tam zajął się pracą pisarską, nie angażując się już w ruchy niepodległościowe. Zmarł 22.11.1878 roku w Paryżu.

Postać Ludwika Mierosławskiego jest dosyć niezwykłym ewenementem nie tylko w historii Polski, ale i świata. Rzadko zdarza się, by osoba o tak nikłych sukcesach cieszyła się tak dużym kredytem zaufania i była nominowana na coraz to ważniejsze funkcje. Jest to tym bardziej niezwykłe, że wszystkie jego kampanie były przegrane, a wielu współczesnych historyków uważa go za dobrego pisarza, ale wyjątkowo słabego i ekstrawaganckiego dowódcę.