Józef Bem - biografia, bitwy, zasługi

Przyszły generał artylerii, Józef Zachariasz Bem, urodził się 14.03.1794 roku w Tarnowie, tuż przed upadkiem Rzeczpospolitej. Uczył się w Krakowie, w Kolegium Nowodworskim.

W czasie wojen napoleońskich uczestniczył w wyprawie na Moskwę w roku 1812 i odznaczył się w czasie obrony Gdańska w roku 1813. Po upadku Napoleona kontynuował karierę wojskową w armii Królestwa Polskiego, będąc wykładowcą wojskowym. W 1822 roku przejściowo aresztowany i zdegradowany, wrócił do służby, by jednak odejść z niej ponownie w roku 1829, ze względu na zły stan zdrowia. Uczestniczył w powstaniu listopadowym, po jego upadku przebywał na emigracji w Niemczech, później zaś we Francji. Był związany ze stronnictwem Czartoryskiego.  Przez cały okres lat 30. starał się działać na rzecz Polski, starając się formować oddziały polskie na emigracji.

Gdy w roku 1848 monarchię Habsburgów ogarnęło wrzenie rewolucyjne, Józef Bem udał się do Wiednia by wesprzeć jego zbuntowanych mieszkańców. Tam dowodził nieudaną obroną miasta w październiku 1848. Po upadku rewolucji w Wiedniu udał się na Węgry, gdzie właśnie trwało węgierskie powstanie. Przyjęty z otwartymi ramionami, dowodził coraz to większymi oddziałami węgierskimi, odnosząc znaczne zwycięstwa, ostatecznie zaś został naczelnym wodzem sił powstańczych. 9.08.1849 siły węgierskie zostały rozbite w bitwie pod Temeszwarem. Generał Bem, wraz z nielicznymi ocalałymi, musiał uchodzić do Turcji.

Na terytorium tureckim nie przestawał myśleć o utworzeniu polskich oddziałów, które miałyby stać się zalążkiem powstańczej armii polskiej. W celu uzyskania przychylności sułtana do swoich projektów zmienił swoje wyznanie na islam i przyjął imię na Murat Pasza. Mimo to na przeszkodzie jego ambitnym planom stanął wiek i choroby. Generał zmarł 10.12.1850 roku w Aleppo. Jego ostatnimi słowy były: "Polsko, Polsko, ja już Cię nie zbawię!”. Jest uznawany za jednego z najbardziej znanych polskich dowódców XIX wieku i narodowych bohaterów Węgier i Polski.