Wiosna Ludów we Francji - przyczyny, przebieg, skutki

W wyniku rewolucji lipcowej w roku 1830, zwanej także „trzema dniami chwały”, doszło do zmiany na tronie francuskim.  Karola X, dążącego do wprowadzenia rządów absolutystycznych, zastąpił liberalny Ludwik Filip I. Pierwszy okres jego panowania charakteryzował się rzeczywiście dosyć łagodnym i liberalnym kursem. Przywrócono wtedy pewną część symboli cesarskich i rewolucyjnych, złagodzono wiele postanowień poprzednika, wprowadzono wolność prasy i wyznania.

Okazało się jednak, że zmiany te były jedynie krótkotrwałe i nowy władca, podobnie jak wcześniej Aleksander I w Królestwie Polskim, po umocnieniu swojej pozycji zaczął stopniowo likwidować wprowadzone swobody. Po kilku latach wprowadzono ponownie cenzurę, zaczęto zwalczać ruchy republikańskie, rozpoczęło się tez tłumienie wszystkich ruchów uznawanych za „wywrotowe”. Powrót do represyjnej polityki zbiegł się w czasie z ciężkim kryzysem gospodarczym w latach 40. XIX wieku.

22.02.1848 w Paryżu odbył się bankiet, zorganizowany przez środowiska opozycyjne. Wobec zakazu jego organizacji, połączonego z próbami przeszkodzenia w jego realizacji, w Paryżu doszło do zamieszek. W wyniku walk, do których wkrótce doszło Ludwik Filip uciekł, a nowy rząd proklamował 25.02. powstanie republiki. Nowe władze starały się zyskać poparcie wśród spoleczeństwa, w tym także niższych klas społecznych i robotników. W wyniku wyborów z 23.04.1848 władzę przejęli  jednak przedstawiciele burżuazji, którzy zaczęli ograniczać wcześniej ustanowione pomoce i dotacje dla ubogich robotników i bezrobotnych. Doprowadziło to do wybuchu zamieszek, które musiały zostać krwawo stłumione.  Nowy rząd był coraz bardziej postrzegany jako kolejna odmiana reżimu, mimo uchwalenia w tym samym, 1848 roku konstytucji. Prezydentem Francji został Ludwik Napoleon Bonaparte, bratanek Napoleona I, który zdobył sympatię niższych warstw społecznych. W swojej kampanii wyborczej obiecywał on, że nie zamierza opierać się na legendzie krewnego i nie chce doprowadzić do restauracji cesarstwa. Jego działania po zostaniu prezydentem świadczyły jednak o czymś zupełnie przeciwnym. Próbował on przejąć władzę w państwie środkami półlegalnymi, jak np. zmianą w konstytucji, która pozwoliłaby mu na reelekcję, gdy zaś to mu się nie udało – przejął władzę siłą, przewrotem 2 grudnia 1851 roku. Dokładnie rok później, po serii plebiscytów, w których odniósł zdecydowane zwycięstwo, Ludwik Napoleon  proklamował odrodzenie Cesarstwa, przyjmując imię Napoleona III. Republikanie ponieśli całkowitą klęskę.