W roku 1870 zdobycie Rzymu przez wojska włoskie zakończyło kilkunastoletni proces jednoczenia się ziem włoskich w Zjednoczone Królestwo Włoch. Stolicą nowego państwa został Rzym. Spełniło się też marzenie ambitnych władców z Królestwa Sardynii o panowaniu nad całymi Włochami. Nowe państwo posiadało większość ziem uważanych za rdzennie wloskie, z wyjątkiem kilku terenów spornych (Tyrol, Triest, Istria) z Austro - Węgrami na północnej granicy kraju. Miały one być później kością niezgody w stosunkach między tymi państwami.
W rezultacie zjednoczenia Włoch doszło do ostatecznego upadku władzy świeckiej papiestwa, które to straciło kontrolę nad ziemiami Państwa Kościelnego, z wyjątkiem małego jego skrawka, jakim był Watykan. Papież ogłosił się „więźniem Watykanu” w proteście, który jednak nie poprawił jego sytuacji.
W Europie narodziło się nowe mocarstwo, o dużych możliwościach i ambicjach. Podobnie jak zjednoczone Niemcy, zakłócało ono zarówno równowagę europejską, jak i światową. Ambitne państwo włoskie szukało kolonii, jednakże późne przystąpienie do wyścigu o nie stawiało Włochów, podobnie jak Cesarstwo Niemieckie, na z góry straconej pozycji. Z powodu tych podobieństw Włosi przez kilkanaście pierwszych lat swojego istnienia utrzymywały dobre kontrakty z Niemcami. Wkrótce jednak okazało się, że interesy długoterminowe Włoch i Niemiec nie są wspólne, z powodu wciągnięcia przez te ostatnie do sojuszu Austro – Węgier. Włochy, nie mając perspektyw w wyścigu kolonialnym, skupiły swoją uwagę na możliwościach odzyskania ziem włoskich ciągle należących do c.k. monarchii. Stąd też oddalenie się Włoch od sojuszu z Niemcami i Austro – Węgrami na początku wieku XX.