Mimo szczerych chęci i wielkich ambicji włoskich patriotów, jak również działalności wielu kół spiskowych, wszystkie próby zjednoczenia Włoch w pierwszej połowie XIX wieku zakończyły się niepowodzeniem. Było to skutkiem istnienia silnych wpływów wielu mocarstw europejskich (Francji, Austrii, Hiszpanii) na terenie Półwyspu Apenińskiego. Ich władcy nie chcieli powstania niezależnego panśtwa włoskiego, godziło to bowiem w ich własne interesy. Sytuacja zmieniła się dopiero w drugiej połowie wieku, kiedy to nowi, ambitni włoscy politycy z Piemontu i Sardynii (m.in. Wiktor Emmanuel II i Camillo Cavour, jak również rewolucjonista Giuseppe Garibaldi) umiejętnie rozegrali sytuację geopolityczną na swoją korzyść, co pozwoliło na powstanie nowego państwa.
W 1859 roku Austria wypowiedziała wojnę Sardynii, aktywnie działającej na rzecz zjednoczenia od czasów Wiosny Ludów; w wyniku działań dyplomatycznych jej władców państwo to wsparła zbrojnie Francja. Poskutkowało to zwycięstwem nad Austriakami i szansą na znaczne powiększenie terytorium przez Sardynię. Taka sytuacja spowodowała, że sam lud włoski zaczął w otwartych demonstracjach nakłaniać władców do zjednoczenia. Napoleon III (1808-1873) nie
