W okresie rządów córki króla angielskiego Henryka VIII – Elżbiety I, który przypadał na lata 1558 – 1603, Anglia nie była rozdarta sporami religijnymi oraz konfliktami politycznymi. Ponadto po zwycięstwie w roku 1588 na hiszpańską Wielką Armadą, Anglia zapewniła sobie miejsce wśród ówczesnych światowych potęg. Korzystna sytuacja gospodarcza oraz sukcesy na arenie międzynarodowej osłabiły w znacznym stopniu formującej się w Izbie Gmin opozycji. Ta ostatnia coraz częściej domagała się poszerzenia przywilejów parlamentarnych – wolności słowa w toku obrad, prawa do dyskusji nad polityką zagraniczną itp.
Wojna domowa w Anglii – Przyczyny
Konflikt wybuchł dopiero w czasie panowania szkockiej dynastii Stuartów. Ponieważ Elżbieta nigdy nie wyszła za mąż, w celu zapobiegnięcia wojny o sukcesje po jej śmierci, nowym władcą miał zostać – Jakub I. Jego wstąpienie na tron oznaczało w praktyce zasadnicze zmiany w kwestii polityki wewnętrznej kraju. Rządy pierwszego z Stuartów na tronie Anglii cechowały zaostrzające się konflikty wyznaniowe, nietolerancja religijna wobec purytanów, lekceważenie praw parlamentu oraz skrajnie absolutystyczne zapędy.
Ten model prowadzenia polityki próbował również kontynuować Karol I. Rabunkowa wręcz gospodarka finansami kraju oraz narastający przy tym opór społeczny, zmusiły ostatecznie króla do odwołania się do parlamentu w roku 1628. Ten ostatni jednak sprzeciwił się wprowadzaniu nowych podatków, bez zatwierdzenia przez monarchę czteropunktowej Petycji o prawo – Petition of Right. Podkreślała ona wyłączne uprawnienia parlamentu do nakładania podatków oraz zakaz pozbawiania wolności obywateli bez wcześniejszego wyroku sądowego.
Pomimo, iż Karol I zatwierdził Petycje, to jednak w praktyce nie zamierzał w większym stopniu stosować się do jej postanowień. Kolejne 11 lat rządów monarchy upłynęły bez zwoływania parlamentu. Z czasem jednak narastająca opozycja społeczna oraz trudności finansowe, zmusiły władcę do zwołania izb w roku 1640. Konflikt dodatkowo wzmogły napięcia społeczne i religijne.
Tak zwany Długi Parlament (1640 – 1653), po zapewnieniu sobie możliwości ciągłego działania, zniósł wszystkie nielegalne zmiany ustrojowe – cofnięto podatki i rozwiązano królewskie sądy. Dodatkowo skazał na śmierć zaufanych doradców króla. W roku 1641 Długi Parlament opracował dokument zwany Wielką remonstracją. Wyliczono w nim wszystkie nadużycia jakich dopuścił się monarcha oraz zawierał listę żądań opozycji – powoływania na doradców królewskich osób cieszących się zaufaniem parlamentu, zapewnienie wolności handlu i przemysłu oraz ograniczenia uprawnień biskupów anglikańskich.
W momencie kiedy nie powiodła się próba aresztowania przywódców opozycji parlamentarnej – tzw. okrągłogłowi (nazwa wzięła się od krótkich fryzur jakie nosili), Karol I opuścił Londyn. Następnie wraz ze swoimi zwolennikami – tzw. kawalerami, rozpoczął przygotowania do militarnego rozstrzygnięcia konfliktu. Ostatecznie monarcha poniesie klęskę w wojnie domowej trwającej w latach 1642 – 1646.