Protoplastą rodu Tudorów był Walijczyk – Owen Tudor. Z jego związku z córką króla Francji Karola VI Szalonego – Katarzyna de Valois, urodził się Edmund Tudor. Ten ostatni natomiast ożenił się z Małgorzatę Beaufort. Z tego związku urodził się pierwszy król Anglii z dynastii Tudorów – Henryk VII.
Ród Tudorów zdobył władzę w Anglii pod koniec XV w., a następnie przeprowadził kraj osłabiony wojną stuletnią z Francją w kierunku stabilizacji politycznej. Wzrost znaczenia władz centralnych kosztem reprezentacji stanowej – parlamentu, ułatwiła dobra koniunktura gospodarcza. Od XIV w. szybko rozwijało się angielskie sukiennictwo, rosło znaczenie miejscowego kupiectwa.
Dzieło centralizacji władzy kontynuował Henryk VIII. W roku 1534 parlament oddał królowi władzę sądową nad angielskim Kościołem. Ten tzw. akt supremacji oznaczał w praktyce zerwanie z papiestwem oraz powstanie Kościoła anglikańskiego, którego głową był monarcha angielski.
Zmiany te wywołały opór poszczególnych dostojników kościelnych – jednak nie pociągnęli za sobą społeczeństwa. Głównym motywem działania Henryka VIII były przede wszystkim kwestie ekonomiczne – wielkie dochody z sekularyzacji i sprzedaży dóbr kościelnych.
W skutek działań króla Anglia stopniowo wchodziła na drogę gospodarki rynkowej, której podstawy tworzyły wolny obrót ziemią, eksploatacja bogactw naturalnych oraz produkcja miejska. Od roku 1518 organizowano uprzywilejowane przez państwo kompanie handlowe.
W latach 1566 – 1570 powstała londyńska giełda. Polityka zagraniczna państwa stawała się stopniowo wykładnią interesów gospodarczych kraju. Wojny z Hiszpanią oraz poparcie udzielone Niderlandom – zbuntowanym przeciwko Habsburgom, wiązały się z walką z hiszpańskim i portugalskim monopolem w handlu z koloniami.
Henryk VIII panował jako król Anglii w latach 1509 – 1547. W historii nie mniej od samego monarchy zapisało się jego 6 żon. Jednak pomimo tak wielu zawartych związków władca doczekał się zaledwie jednego żyjącego męskiego potomka – Edwarda VI Tudora.
Ten ostatni jednak nigdy nie sprawował rządów samodzielnie – Rada Regencyjna sprawowała je w imieniu władcy. Panował zaledwie przez 6 lat. Podobno w swoich ostatnich słowach prosił Boga o ochronę dla Anglii przed papiestwem oraz o pomoc dla prawdziwej wiary.
Po jego śmierci na tronie zasiadła jego siostra, córka Henryka VIII i jego pierwszej żony Katarzyny Aragońskiej – Maria I Tudor. Była to pierwsza królowa angielska sprawująca rządy samodzielnie. W skutek prześladowań jakim poddawała w okresie swojego panowania protestantów, nadano jej przydomek – Krwawa.
W czasie swoich rządów dążyła przede wszystkim do przywrócenia dominującej pozycji w Anglii – Kościołowi katolickiemu. W chwili kiedy Maria miała poślubić następcę tronu hiszpańskiego – Filipa Habsburga – który był katolikiem, wybuchł bunt protestantów pod wodzą Thomasa Wyatta. Rebelia została jednak krwawo stłumiona.
Po tych wydarzeniach i ślubie z Habsburgiem, Maria przywróciła katolicyzm jako religie państwową. Następnie rozpoczęły się w Anglii prześladowania innowierców – na stosie miało zginąć około 300 protestantów. W roku 1558 Maria I Tudor umiera bezdzietnie, a na tron angielki zostaje wyniesiona jej przyrodnia siostra Elżbieta I – protestantka.
Elżbieta I – zwana również Wielką, panowała w latach 1553 – 1603. Była ostatnią przedstawicielką Rodu Tudorów na tronie angielskim. Okres jej rządów był czasem rozkwitu kraju, który wówczas przeszedł pierwsze znaczące przeobrażenia rewolucji przemysłowej. Ponadto wówczas Anglia stała się potęgą morską – pokonanie hiszpańskiej Wielkiej Armady i upadek Hiszpanii jako mocarstwa kolonialnego.
Poza tym czas jej panowania, to również czas renesansu angielskiego – powstały dzieła np. Wiliama Shakespeare`a. Dodatkowo Anglia stała się centrum kultury europejskiej. Nie bez powodu okres ten nazywany jest Złotym Wiekiem Anglii.