Elżbieta I – Pochodzenie
21 kwietnia w roku 1509 na tronie Anglii zasiadł Henryk VIII. Sytuacja ta nastąpiła ze względu na chorobę, a następnie śmierć jego starszego brata Artura Tudora. Ten ostatni w celu zawiązania sojuszu z Hiszpanią ożenił się z Katarzyną Aragońską. W celu podtrzymania związku Anglii ze stroną hiszpańską, Henryk odziedziczył po bracie również jego żonę. Katarzyna Aragońska nie dała mu jednak upragnionego męskiego dziedzica, a jedynie późniejszą królową Anglii, córkę – Marię I.
Po pierwszym nieudanym małżeństwie Henryk znalazł nową żonę wśród dwórek Katarzyny Aragońskiej – Annę Boleyn. Ta ostatnia była córką Tomasza Boleyna i Elżbiety Howard. Poślubiła króla na początku roku 1533. Pierwszym dzieckiem, jak się później okazało jedynym, była urodzona 7 września w roku 1533 – Elżbieta. Pomimo, iż nie była ona upragnionym synem, to uważana jest dziś za jednego z najwybitniejszych i najbardziej znaczących władców w historii Anglii.
Niestety jednak dla młodej Elżbiety, jej matka popadła szybko w niełaskę króla. Chodziło ponownie – jak w przypadku Katarzyny Aragońskiej, o brak męskiego potomka. Anna Boleyn została ostatecznie oskarżona o cudzołóstwo i skazana na karę śmierci przez ścięcie. Po tych wydarzeniach Elżbieta została uznana za dziecko z nieprawego łoża. Następnie pozbawiono ją praw do tronu. Przyszła królowa przebywała po tym głównie w odosobnieniu, a nawet przez krótki okres w więzieniu.
Czas spędzony poza dworem wykorzystała na naukę – znała francuski, grecki, włoski oraz łacinę. Do ponownego kontaktu z ojcem doprowadziła jego ostatnia żona – Katarzyna Parr. To za jej sprawą Henryk ponownie pojednał się z córkami. Zgodnie z Aktem Sukcesyjnym z roku 1544 obydwie one zostały włączone do dziedziczenia tronu angielskiego, zaraz po jednym synu Henryka – Edwardzie IV.
Ten ostatni nie władał długo, a przy tym nie sprawował władzy samodzielnie – w jego imieniu zajmowała się tym Rada Regencyjna. Po jego śmierci koronę przejęła Maria I, zwana również krwawą. W czasie swojego panowania starała się przywrócić dawną pozycję Kościołowi katolickiemu. W roku 1558 po śmierci przyrodniej siostry, wówczas dwudziestopięcioletnia Elżbieta objęła tron Anglii na mocy testamentu swojego ojca.
Elżbieta I – Lata panowania
W odróżnieniu od swoje siostry Mari Tudor, Elżbieta nie popierała katolicyzmu. Ponownie ogłosiła niezależność Kościoła anglikańskiego od papiestwa oraz zerwała przy tym stosunki z katolicką Hiszpanią. W kwestiach religii nowa władczyni wydała dwie decyzje, które miały zakończyć wszelkie spory i wątpliwości. Pierwszą decyzje stanowił tzw. Akt ujednolicenia – w Anglii wymagano od tej pory aby stosować tylko modlitewniki anglikańskie. Natomiast druga decyzja odnosiła się do tzw. Aktu zwierzchnictwa – monarcha jako najwyższy zwierzchnik kościoła w państwie.
W okresie swojego panowania, Elżbieta dążyła za wszelką cenę do podporządkowania Szkocji. W tym celu uwięziła, a następnie skazała na śmierć królową Szkocji – Marię Stuart. Ta ostatnia miała bowiem prawo do dziedziczenia tronu po Elżbiecie. Do jej uwięzienia przyczynił się również fakt, iż Maria była żarliwą katoliczką, a Elżbieta z drugiej strony fanatycznie wręcz nienawidziła katolików. Dodatkowo królowa Anglii chciała również rozbić sojusz francusko – szkocki, co ostatecznie udało jej się osiągnąć.
Z tych samych powodów Elżbieta popierała wszelkie działania anty – hiszpańskie w Europie. Ponieważ Hiszpania była wówczas potęgą morską, królowa Anglii wspierała m. in. korsarzy, którzy napadli na statki hiszpańskie, a ostatecznie doprowadziła do otwartej wojny.
Ówcześnie hiszpańska flota wojenna nazywana była Wielką Armadą oraz Niezwyciężoną Armadą. To ostatnie określenie można było wykreślić w roku 1588, kiedy to dużo mniejsze siły angielskie zadały jej druzgocący cios. W efekcie tego zwycięstwa, Anglia stała się światową potęgą morską aż do XX wieku.
Złoty Wiek – tak określa się najczęściej czterdzieści pięć lat rządów Elżbiety I Wielkiej. W tym czasie nastąpił rozwój handlu oraz rzemiosła. Poza tym rozwinęły się również żegluga – dalekie wyprawy morskie, jak np. Francisa Drakea oraz literatura – tworzył m. in. Wiliam Shakespeare. Dodatkowo szybkiej rozbudowie uległa również stolica państwa.
Elżbieta I nigdy nie wyszła za mąż. Wiele osób uważa, iż nastąpiło to na skutek działań jej ojca wobec kolejnych żon. W celu zapobiegnięcia walkom o sukcesje, na swojego następcę wyznaczyła króla Szkocji – Jakuba VI.